Laura - Marlene Kuntz

Prega, Laura, l’amore.

L’aurora non ancora

timida belt

e circa da tre ore

un pianto secco fa rumore

— tic tic tac —

fra gola e anima.

Prega, Laura, l’amore

sapendo che l’aurora

non lo porter,

con tutte le sue prove,

come ebbrezze nuove

(tic tic tac

dal cuore all’anima)

Sogna di ricordi che per lei sono impossibili

dando loro vita con soffi di pietosa carit.

Nutre il suo languore con confetti di miracoli

e angustia il suo silenzio quando pensa

Bid, Laura, heb lief.

De dageraad nog niet

verlegen riem

en voor ongeveer drie uur

een droge kreet maakt geluid

- tik tik tik -

tussen keel en ziel.

Bid, Laura, liefde

wetende dat de dageraad

Ik zal het niet dragen,

met al zijn bewijzen,

als nieuwe intoxicaties

(tick tick tick

van hart tot ziel)

Ze droomt van herinneringen die voor haar onmogelijk zijn

hen het leven schenken met een ademtocht van barmhartige naastenliefde.

Hij voedt zijn loomheid met wonderbaarlijke gesuikerde amandelen

en zijn stilte verontrust als hij denkt