Lamento Dello Sbronzo - Marlene Kuntz

Quando mi rivedrai così ricco di fiducia?

Non la senti per me la campana che festeggia?

Viva la cecità che il buon senso ti procura

Vale la sordità che ti fa battere il cuore

Quando mi rivedrai, per te sarò sempre uguale e poi

Due di me non li riusciresti a reggere

Meglio io che ti stufo di ghignate

Ma ci conosciamo poco

Sì, tu mi conosci poco

E quanto è poco questo poco!

Sai decidere di farti due bicchieri qui con me

Puoi convincerti che farai solo quattro ciance

Ma non cercherai mai la sorgente delle lacrime

Quando mi rivedrai, per te sarò sempre uguale e poi

Due di me non li riusciresti a leggere

Meglio io che ti stufo di ghignate

Vai, ora vai, che le ciance son finite

Wanneer zie je me weer zo zelfverzekerd?

Kun je de bel niet horen die voor mij viert?

Lang leve de blindheid die gezond verstand je geeft

De doofheid die je hart doet kloppen is het waard

Als je me weer ziet, zal ik altijd hetzelfde voor je zijn en dan

Je kon twee van mij niet aan

Ik kan maar beter moe worden van het grijnzen

Maar we weten weinig van elkaar

Ja, je kent me een beetje

En hoe klein is dit weinig!

Je weet hoe je moet beslissen om hier twee drankjes bij mij te drinken

Je kunt jezelf ervan overtuigen dat je maar vier chatters zult doen

Maar je zult nooit de bron van tranen zoeken

Als je me weer ziet, zal ik altijd hetzelfde voor je zijn en dan

Je zou geen twee van mij kunnen lezen

Ik kan maar beter moe worden van het grijnzen

Ga, ga nu, het gebabbel is voorbij