Fingendo La Poesia - Marlene Kuntz

Una carezza si corica

Sulle creste agitate dell’oceano:

Stelline d’oro si accendono

E pare il chiasso di una galassia magica

Franta e rifratta si aduna in una corsia

La luce che il sole disegna andando via

Stanno due palme dove termina

Quella striscia di perline che galleggiano:

Fronde fuori fuoco gialleggiano

Come fuse nell’oro che le illumina

Anche un gabbiano che passa per quella via

Per un istante si indora con la sua scia

Ti prego, taci e volgi gli occhi fin l

E resta con me a guardare

Preferisco cos

E non mi chiedere

A cosa penso: inutile

Preferisco cos, ti prego, non insistere

Una carezza si corica

Sul mio viso che interpone il suo velo

Sperdo lo sguardo in fondo al cielo

E ti resta una faccia fotogenica

Se solo fosse stato ieri, sai

Nel metallo prezioso eri un’effige

Ma oggi — la mia maschera non dice —

L ti fondi e per me non tornerai

Guardo nel sole che fugge e mi porta via

Guardo nel sole fingendo la poesia

Ti prego, taci e volgi gli occhi fin l

E resta con me a guardare

Preferisco cos

E non mi chiedere

A cosa penso: inutile

Preferisco cos, ti prego, non insistere

Een streling ligt neer

Op de ruwe toppen van de oceaan:

Gouden sterren lichten op

En het klinkt als het lawaai van een magisch sterrenstelsel

Franta en gebroken het verzamelt zich in een baan

Het licht dat de zon naar zich toe trekt als het weggaat

Er zijn twee palmbomen waar het eindigt

Die strook drijvende kralen:

Onscherpe bladeren worden geel

Alsof ze gesmolten zijn in het goud dat hen verlicht

Zelfs een meeuw die die kant op komt

Voor een ogenblik verguldt het met zijn spoor

Houd alsjeblieft je mond en richt je ogen daar op

En blijf bij me om te kijken

ik heb het liever zo

En vraag het mij niet

Wat ik denk: nutteloos

Ik geef de voorkeur aan deze manier, alsjeblieft, dring er niet op aan

Een streling ligt neer

Op mijn gezicht dat zijn sluier tussenvoegt

Ik kijk uit naar de bodem van de lucht

En je blijft zitten met een fotogeniek gezicht

Was het maar gisteren, weet je?

In het edelmetaal was je een beeltenis

Maar vandaag - mijn masker zegt niet -

Daar versmelt je en voor mij kom je niet meer terug

Ik kijk in de zon die wegrent en me meeneemt

Ik kijk in de zon en doe alsof het gedicht is

Houd alsjeblieft je mond en richt je ogen daar op

En blijf bij me om te kijken

ik heb het liever zo

En vraag het mij niet

Wat ik denk: nutteloos

Ik geef de voorkeur aan deze manier, alsjeblieft, dring er niet op aan