Cara È La Fine - Marlene Kuntz

Cara è la fine… ci annusano ormai

Sentono il lezzo del panico che

Spruzza in freddi sudori il terrore che c'è

Non glieli daremo per ungersi dei

Nostri mali stillanti le mani avide:

Che ci tocchino morti, secchi e gelidi

Oh, non piangere

Urla piuttosto e

Lasciamo di noi un ricordo toccante

Stringiti a me

Ringhiagli addosso e

Poi sparami mentre io sparo a te

Dieci pistole spianate e dieci

Sguardi ruvidi e tesi che puntano qui

Dentro l’auto, e la corsa finisce così

Cara è la fine… perdonami

Cara è la fine… perdonami

Oh, non piangere

Urla piuttosto e

Lasciamo di noi un ricordo toccante

Stringiti a me

Ringhiagli addosso e

Poi sparami mentre io sparo a te

Ci vogliono vivi e colpevoli…

Ma che vita è una cella?

Avremo di più:

Quella stella che un giorno mi donasti, lassù

Oh, non piangere…

Cara is het einde ... ze ruiken ons nu

Ze voelen de stank van paniek die

Strooi de terreur die in koud zweet zit

We zullen het hem niet geven om zich mee te zalven

Ons kwaad druipt van hebzuchtige handen:

Mogen ze ons dood, droog en koud aanraken

Oh, niet huilen

Liever schreeuwen en

We laten een ontroerende herinnering aan ons achter

Houd me vast

grom naar hem en

Schiet me dan neer terwijl ik jou neerschiet

Tien geweren getrokken en tien

Ruw en gespannen kijkt dat punt hier

In de auto, en de race eindigt zo

Cara is het einde ... vergeef me

Cara is het einde ... vergeef me

Oh, niet huilen

Liever schreeuwen en

We laten een ontroerende herinnering aan ons achter

Houd me vast

grom naar hem en

Schiet me dan neer terwijl ik jou neerschiet

Ze willen ons levend en schuldig...

Maar wat voor leven is een cel?

We zullen meer hebben:

Die ster die je me op een dag daar gaf

O, niet huilen...