Стамбул - Марко Поло

По пескам восточных стран шёл заморский караван

Сколько Богу душ отдал ты, бродяга, капитан?

На беду ты затеял эту чехарду, но прекрасен

До слёз в рассвете утренний Стамбул

Истанбул, Истанбул, Истанбул (о-о-о)

Истанбул, Истанбул, Истанбул (о-о-о)

Музыка твоя, Восток гладит, как китайский шёлк

То ли песня, то ли плачь;

Ангел ты, или палач?

Ты попал, но отнюдь, мой друг, не в сказку!

Одурманит, к себе поманит и вонзит клинок!

Истанбул, Истанбул, Истанбул (о-о-о)

Истанбул, Истанбул, Истанбул (о-о-о)

Зря называл камнем бедное сердце свое!

Знай же, наивный, ты сам себя выдал ему

Старику Истанбулу!

Overzeese karavaan ging op het zand van de oostelijke landen

Hoeveel zielen heb je aan God gegeven, landloper?

Helaas ben je deze haasje-over begonnen, maar je bent mooi

Tot tranen in de vroege ochtend Istanbul

Istanboel, Istanboel, Istanboel (oh-oh-oh)

Istanboel, Istanboel, Istanboel (oh-oh-oh)

Jouw muziek, het Oosten strijkt als Chinese zijde

Ofwel een lied, of huilen;

Ben je een engel of een beul?

Je hebt, maar zeker niet, mijn vriend, niet in een sprookje!

Het zal verdoven, naar zichzelf wenken en het mes laten vallen!

Istanboel, Istanboel, Istanboel (oh-oh-oh)

Istanboel, Istanboel, Istanboel (oh-oh-oh)

Tevergeefs noemde hij zijn arme hart een steen!

Weet, naïef, je hebt jezelf aan hem verraden

Oud Istanboel!