Марко Поло - Марко Поло

Вечер трепетный, вечер пламенный,

Край тумана, закатом плавленный,

Ждут вдали огни небывалые -

В тех краях мы еще не плавали.

Позвала свобода за моря меня,

Затянули песню мачты корабля,

Лунная дорога манит серебром,

Не помыслить об ином...

Прости меня, моя земля,

За мой азарт и голод,

Что волю не тебе одной

Навеки отдала

Зовут далекие моря

Меня, как Марко Поло,

В объятья юная заря

Однажды позвала.

Мы перстами судьбы отмечены,

Не помеха нам ветры встречные,

Если дрожь, то лишь предвкушения,

Жизнь не ждет - жизнь и есть движение.

Не предугадаешь, что сулит волна,

Как струна звенит ночная тишина,

Затаи дыхание, чтобы не спугнуть

Духов, стерегущих путь.

Прости меня, моя земля,

За мой азарт и голод,

Что волю не тебе одной

Навеки отдала

Зовут далекие моря

Меня, как Марко Поло,

В объятья юная заря

Однажды позвала.

Avond trillende, vurige avond,

De rand van de mist, gesmolten door de zonsondergang,

Ongekende lichten wachten in de verte -

In die delen hebben we nog niet gevaren.

Vrijheid riep me over de zee,

Ze zongen het lied van de scheepsmast,

De maanweg lonkt met zilver,

Denk niet anders...

Vergeef me mijn land

Voor mijn opwinding en honger,

Dat de wil niet alleen voor jou is

Voor altijd gegeven

Bel de verre zeeën

Ik hou van Marco Polo

In de armen van een jonge dageraad

Ik heb een keer gebeld.

We zijn getekend door de vingers van het lot,

Winden zijn geen belemmering voor ons,

Als beven, dan alleen anticipatie,

Het leven wacht niet - het leven is beweging.

Je kunt niet voorspellen wat de golf belooft

Als een touw klinkt de stilte van de nacht,

Houd je adem in zodat je niet bang wordt

Geesten bewaken het pad.

Vergeef me mijn land

Voor mijn opwinding en honger,

Dat de wil niet alleen voor jou is

Voor altijd gegeven

Bel de verre zeeën

Ik hou van Marco Polo

In de armen van een jonge dageraad

Ik heb een keer gebeld.