Dead Plains - Make Them Suffer

Above these fallow plains of salt and wires

Form the droplets that would land and dehydrate the soil

And so sounds the song, with howls and shrieking;

A gift from this earth’s keeper, uncontrollably weeping

And I’m thinking that she must’ve forgotten where she left me last

And it’s starting to become a real problem, when I’m living in the

Dead Plains.

It’s a paradox

Dead Plains.

Her tears turn to salt

Dead Plains.

Now she cries for her friend, but it’s the sadness in her heart in

which she’s grown to depend

Life is slipping, and it’s starting to feel as if oxygen is thinning

There goes the sound from where the clouds are

So block your ears because her song is getting louder

I guess she’s getting closer, maybe she wanted some closure

But she’s left me in the

Dead Plains.

It’s a paradox

Dead Plains.

Now her tears turn to salt

Dead Plains.

Now she cries for her friend, but it’s the sadness in her heart in

which she’s grown to depend

And I’m thinking that she must’ve forgotten where she left me last

I guess she’s getting closer, maybe she wanted some closure

Maybe she wanted some

But she’ll never let me out

No, she’ll never let me out

Help somebody, anybody?

Anybody?

No, she’ll never let me out

Guess I’m stuck living in the Dead Plains

Boven deze braakliggende vlaktes van zout en draden

Vorm de druppeltjes die zouden landen en de grond uitdrogen

En zo klinkt het lied, met gehuil en gekrijs;

Een geschenk van de hoeder van deze aarde, oncontroleerbaar huilend

En ik denk dat ze vergeten moet zijn waar ze me voor het laatst heeft achtergelaten

En het begint een echt probleem te worden, als ik in de woon

Dode vlaktes.

Het is een paradox

Dode vlaktes.

Haar tranen veranderen in zout

Dode vlaktes.

Nu huilt ze om haar vriend, maar het is het verdriet in haar hart in

waarvan ze afhankelijk is geworden

Het leven glijdt weg en het begint te voelen alsof de zuurstof dunner wordt

Daar gaat het geluid van waar de wolken zijn

Dus blokkeer je oren want haar liedje wordt luider

Ik denk dat ze dichterbij komt, misschien wilde ze wat afsluiting

Maar ze heeft me achtergelaten in de

Dode vlaktes.

Het is een paradox

Dode vlaktes.

Nu veranderen haar tranen in zout

Dode vlaktes.

Nu huilt ze om haar vriend, maar het is het verdriet in haar hart in

waarvan ze afhankelijk is geworden

En ik denk dat ze vergeten moet zijn waar ze me voor het laatst heeft achtergelaten

Ik denk dat ze dichterbij komt, misschien wilde ze wat afsluiting

Misschien wilde ze wat?

Maar ze laat me er nooit uit

Nee, ze laat me er nooit uit

Iemand helpen, iemand?

Iemand?

Nee, ze laat me er nooit uit

Ik denk dat ik vastzit in de Dead Plains