The Dark Night of the Soul - Loreena McKennitt

Upon a darkened night

the flame of love was burning in my breast

And by a lantern bright

I fled my house while all in quiet rest

Shrouded by the night

and by the secret stair I quickly fled

The veil concealed my eyes

while all within lay quiet as the dead

Oh night thou was my guide

oh night more loving than the rising sun

Oh night that joined the lover

to the beloved one

transforming each of them into the other

Upon that misty night

in secrecy, beyond such mortal sight

Without a guide or light

than that which burned so deeply in my heart

That fire t’was led me on and shone more bright than of the midday sun

To where he waited still

it was a place where no one else could come

Within my pounding heart

which kept itself entirely for him

He fell into his sleep

beneath the cedars all my love I gave

And by the fortress walls

the wind would brush his hair against his brow

And with its smoothest hand

caressed my every sense it would allow

I lost myself to him

and laid my face upon my lovers breast

And care and grief grew dim

as in the mornings mist became the light

There they dimmed amongst the lilies fair…

Op een verduisterde nacht

de vlam van liefde brandde in mijn borst

En bij een heldere lantaarn

Ik ben uit mijn huis gevlucht terwijl iedereen in stille rust was

Gehuld in de nacht

en via de geheime trap vluchtte ik snel

De sluier verborg mijn ogen

terwijl iedereen van binnen stil lag als de doden

Oh nacht was jij mijn gids

oh nacht liefdevoller dan de rijzende zon

Oh nacht die zich bij de minnaar voegde

aan de geliefde

het transformeren van elk van hen in de andere

Op die mistige nacht

in het geheim, buiten zo'n sterfelijk zicht

Zonder gids of licht

dan dat wat zo diep in mijn hart brandde

Dat vuur dat me leidde en helderder scheen dan van de middagzon

Naar waar hij nog wachtte

het was een plek waar niemand anders kon komen

In mijn bonzende hart

die zich geheel voor hem hield

Hij viel in zijn slaap

onder de ceders gaf ik al mijn liefde

En bij de vestingmuren

de wind zou zijn haar tegen zijn voorhoofd strijken

En met zijn zachtste hand

streelde mijn elk gevoel dat het toestond

Ik verloor mezelf aan hem

en legde mijn gezicht op de borst van mijn geliefde

En zorg en verdriet vervaagden

zoals in de ochtendmist het licht werd

Daar dimden ze tussen de lelies…