The Lady of Shalott - Loreena McKennitt

On either side of the river lie

Long fields of barley and of rye

That clothe the wold and meet the sky;

And thro' the field the road run by

To many-towered Camelot;

And up and down the people go

Gazing where the lilies flow

Round an island there below

The island of Shalott

Willows whiten, aspens quiver

Little breezes dusk and shiver

Thro' the wave that runs for ever

By the island in the river

Flowing down to Camelot

Four grey walls, and four grey towers

Overlook a space of flowers

And the silent isle embowers

The Lady of Shalott

Only reapers, reaping early

In among the bearded barley

Hear a song that echoes cheerly

From the river winding clearly

Down to tower’d Camelot;

And by the moon the reaper weary

Piling sheaves in uplands airy

Listening, whispers «'tis the fairy

The Lady of Shalott.»

There she weaves by night and day

A magic web with colours gay

She has heard a whisper say

A curse is on her if she stay

To look down to Camelot

She knows not what the curse may be

And so she weaveth steadily

And little other care hath she

The Lady of Shalott

And moving through a mirror clear

That hangs before her all the year

Shadows of the world appear

There she sees the highway near

Winding down to Camelot;

And sometimes thro' the mirror blue

The knights come riding two and two

She hath no loyal knight and true

The Lady Of Shalott

But in her web she still delights

To weave the mirror’s magic sights

For often thro' the silent nights

A funeral, with plumes and lights

And music, went to Camelot;

Or when the moon was overhead

Came two young lovers lately wed

«I am half sick of shadows,» she said

The Lady Of Shalott

A bow-shot from her bower-eaves

He rode between the barley sheaves

The sun came dazzling thro' the leaves

And flamed upon the brazen greaves

Of bold Sir Lancelot

A red-cross knight for ever kneel’d

To a lady in his shield

That sparkled on the yellow field

Beside remote Shalott

His broad clear brow in sunlight glow’d;

On burnish’d hooves his war-horse trode;

From underneath his helmet flow’d

His coal-black curls as on he rode

As he rode down to Camelot

From the bank and from the river

He flashed into the crystal mirror

«Tirra Lirra,» by the river

Sang Sir Lancelot

She left the web, she left the loom

She made three paces thro' the room

She saw the water-lily bloom

She saw the helmet and the plume

She looked down to Camelot

Out flew the web and floated wide;

The mirror cracked from side to side;

«The curse is come upon me,» cried

The Lady of Shalott

In the stormy east-wind straining

The pale yellow woods were waning

The broad stream in his banks complaining

Heavily the low sky raining

Over towered Camelot;

Down she came and found a boat

Beneath a willow left afloat

And round about the prow she wrote

The Lady of Shalott

And down the river’s dim expanse

Like some bold seer in a trance

Seeing all his own mischance —

With a glassy countenance

Did she look to Camelot

And at the closing of the day

She loosed the chain and down she lay;

The broad stream bore her far away

The Lady of Shalott

Heard a carol, mournful, holy

Chanted loudly, chanted lowly

Till her blood was frozen slowly

And her eyes were darkened wholly

Turn’d to towered Camelot

For ere she reach’d upon the tide

The first house by the water-side

Singing in her song she died

The Lady of Shalott

Under tower and balcony

By garden-wall and gallery

A gleaming shape she floated by

Dead-pale between the houses high

Silent into Camelot

Out upon the wharfs they came

Knight and burgher, lord and dame

And round the prow they read her name

The Lady of Shalott

Who is this?

And what is here?

And in the lighted palace near

Died the sound of royal cheer;

And they crossed themselves for fear

All the knights at Camelot;

But Lancelot mused a little space

He said, «She has a lovely face;

God in his mercy lend her grace

The Lady of Shalott.»

Aan weerszijden van de rivier liggen

Lange velden met gerst en rogge

Die de wereld kleden en de lucht ontmoeten;

En door het veld loopt de weg voorbij

Naar Camelot met veel torens;

En op en neer gaan de mensen

Staren waar de lelies stromen

Rond een eiland daar beneden af

Het eiland Shalott

Wilgen worden witter, espen trillen

Kleine briesjes schemering en rillingen

Thro' de golf die loopt voor altijd

Bij het eiland in de rivier

Stroomt naar Camelot

Vier grijze muren en vier grijze torens

Kijk uit over een ruimte met bloemen

En de stille eilanden bogen zich

De Vrouwe van Shalott

Alleen maaiers, vroeg oogsten

Tussen de baardgerst

Hoor een lied dat vrolijk weergalmt

Van de rivier die duidelijk kronkelt

Naar beneden in de toren van Camelot;

En bij de maan is de maaier moe

Stapelschijven in luchtige hooglanden

Luisterend, fluistert 'het is de fee'

De Vrouwe van Shalott.»

Daar weeft ze dag en nacht

Een magisch web met kleuren gay

Ze heeft een fluisterstem gehoord

Er rust een vloek op haar als ze blijft

Neerkijken op Camelot

Ze weet niet wat de vloek kan zijn

En dus weeft ze gestaag

En weinig andere zorg heeft ze

De Vrouwe van Shalott

En door een spiegel gaan

Dat hangt het hele jaar voor haar

Schaduwen van de wereld verschijnen

Daar ziet ze de snelweg dichtbij

Afsluitend naar Camelot;

En soms door de spiegel blauw

De ridders komen rijdend twee aan twee

Ze heeft geen trouwe ridder en trouwe

De Vrouwe Van Shalott

Maar in haar web geniet ze nog steeds

Om de magische bezienswaardigheden van de spiegel te weven

Voor vaak door de stille nachten

Een begrafenis, met pluimen en lichtjes

En muziek, ging naar Camelot;

Of wanneer de maan boven je hoofd stond

Kwam onlangs twee jonge geliefden trouwen

«Ik ben half ziek van schaduwen,» zei ze

De Vrouwe Van Shalott

Een boogschot van haar prieel-dakranden

Hij reed tussen de gerstschoven

De zon kwam verblindend door de bladeren

En vlamde op de koperen kanen

Van gedurfde Sir Lancelot

Een ridder van het rode kruis voor altijd geknield

Aan een dame in zijn schild

Dat schitterde op het gele veld

Naast de afgelegen Shalott

Zijn brede, heldere voorhoofd in het zonlicht gloeide;

Op gepolijste hoeven stapte zijn strijdpaard;

Van onder zijn helm stroomde

Zijn koolzwarte krullen zoals hij reed

Terwijl hij naar Camelot reed

Vanaf de oever en vanaf de rivier

Hij flitste in de kristallen spiegel

«Tirra Lirra,» bij de rivier

Zong Sir Lancelot

Ze verliet het web, ze verliet het weefgetouw

Ze deed drie passen door de kamer

Ze zag de waterlelie bloeien

Ze zag de helm en de pluim

Ze keek neer op Camelot

Het web vloog naar buiten en dreef wijd;

De spiegel barstte van links naar rechts;

«De vloek is over mij gekomen,» riep

De Vrouwe van Shalott

In de stormachtige oostenwind

De lichtgele bossen waren aan het afnemen

De brede stroom in zijn banken klagen

Zwaar de lage lucht regent

Boven Camelot uittorende;

Ze kwam naar beneden en vond een boot

Onder een drijvend gelaten wilg

En rond de boeg schreef ze

De Vrouwe van Shalott

En langs de schemerige uitgestrektheid van de rivier

Als een gedurfde ziener in trance

Al zijn eigen ongeluk zien —

Met een glazig gelaat

Heeft ze naar Camelot gekeken?

En aan het einde van de dag

Ze maakte de ketting los en ging liggen;

De brede stroom droeg haar ver weg

De Vrouwe van Shalott

Hoorde een kerstlied, treurig, heilig

Luid gezongen, nederig gezongen

Tot haar bloed langzaam bevroren was

En haar ogen waren helemaal verduisterd

Gedraaid naar Camelot met torens

Voor eer ze bij het tij reikte

Het eerste huis aan het water

Zingen in haar lied stierf ze

De Vrouwe van Shalott

Onder toren en balkon

Door tuinmuur en galerij

Een glimmende vorm waar ze langs zweefde

Doodsbleek tussen de huizen hoog

Stil in Camelot

Op de kades kwamen ze

Ridder en burger, heer en dame

En rond de boeg lazen ze haar naam

De Vrouwe van Shalott

Wie is dit?

En wat is hier?

En in het verlichte paleis in de buurt

Stierf het geluid van koninklijk gejuich;

En ze kruisten zichzelf van angst

Alle ridders van Camelot;

Maar Lancelot mijmerde een beetje ruimte

Hij zei: «Ze heeft een mooi gezicht;

God schenkt haar genade in zijn genade

De Vrouwe van Shalott.»