Snow - Loreena McKennitt

White are the far-off plains, and white

The fading forests grow;

The wind dies out along the height,

And denser still the snow

A gathering weight on roof and tree,

Falls down scarce audibly

The meadows and far-sheeted streams

Lie still without a sound;

Like some soft minister of dreams

The snow-fall hoods me round;

In wood and water, earth and air

A silence everywhere

Save when at lonely intervals

Some farmer’s sleigh, urged on,

With rustling runners and sharp bells

Swings by me and is gone;

Or from the empty waste I hear

A sound remote and clear

The barking of a dog, or call

To cattle, sharply pealed,

Borne echoing from some wayside stall

Or barnyard far afield;

Then all is silent and the snow falls

Settling soft and slow

The evening deepens and the grey

Folds closer earth and sky

The world seems shrouded, far away.

Its noises sleep, and I as secret as Yon buried stream plod dumbly on and dream.

Wit zijn de verre vlaktes, en wit

De vervagende bossen groeien;

De wind gaat liggen langs de hoogte,

En nog dichter de sneeuw

Een verzamelgewicht op dak en boom,

Valt nauwelijks hoorbaar naar beneden

De weiden en verafgelegen beekjes

Lig stil zonder geluid;

Als een zachte minister van dromen

De sneeuwval omhult me;

In hout en water, aarde en lucht

Overal een stilte

Opslaan wanneer met eenzame tussenpozen

Een boerenslee, aangespoord,

Met ruisende lopers en scherpe bellen

Schommelt langs me en is weg;

Of van het lege afval hoor ik

Een geluid op afstand en duidelijk

Het blaffen van een hond of roep

Aan runderen, scherp gepeld,

Weergalmend vanuit een kraampje langs de weg

Of een boerenerf ver weg;

Dan is alles stil en valt de sneeuw

Bezinken zacht en langzaam

De avond wordt dieper en het grijs

Vouwt aarde en lucht dichterbij

De wereld lijkt gehuld, ver weg.

Zijn geluiden slapen, en ik zo geheim als de begraven stroom van Yon ploeter dom voort en droom.