Madre metropoli (Les caves de l'amour) - Loredana Bertè

E li rivedo ancora dietro gli occhi chiusi

Quei visi bianchi, amici, dagli sguardi illusi

E li proietto ancora sulle mie pareti

Compagni miei perduti nell’oscurità

Camminano coperti come dei soldati

Contro i giubbotti neri, uomini abbozzati

E sull’asfalto i tacchi suonano il tamburo

Scandendo ormai quel tempo che non torna più

Madre metropoli, noi siamo figli tuoi

Madre dei miracoli, di noi che cosa ne fai

Madre metropoli, non ci accarezzi mai

Madre dei miracoli, a me tu non mi avrai

Qualcuno poi nasconde l’ombra in un portone

È come se legasse il collo a un aquilone

Ed io che mi risveglio per non farmi male

Accanto sento un uomo, ma non so chi è

Madre metropoli, noi siamo figli tuoi

Madre dei miracoli, di noi che cosa ne fai

Madre metropoli, non ci accarezzi mai

Madre dei miracoli, a me tu non mi avrai

En ik zie ze nog steeds achter gesloten ogen

Die witte gezichten, vrienden, met misleide blikken

En ik projecteer ze nog steeds op mijn muren

Mijn metgezellen verloren in de duisternis

Ze lopen bedekt als soldaten

Tegen de zwarte vesten, schetsmatige mannen

En op het asfalt slaan de hakken op de trommel

Door nu die tijd te markeren die nooit meer terugkomt

Metropolis Moeder, wij zijn jouw kinderen

Moeder der wonderen, wat doe je met ons

Moeder metropool, je streelt ons nooit

Moeder van wonderen, je zult mij niet hebben

Iemand verbergt dan de schaduw in een deur

Het is alsof hij zijn nek aan een vlieger bindt

En ik word wakker om niet gekwetst te worden

Ik hoor een man naast hem, maar ik weet niet wie hij is

Metropolis Moeder, wij zijn jouw kinderen

Moeder der wonderen, wat doe je met ons

Moeder metropool, je streelt ons nooit

Moeder van wonderen, je zult mij niet hebben