Macchina del tempo - Loredana Bertè

E quando quel suo pianto, patetica risposta al mio no

Divenne un Eden verde che un angolo di strada cancellò

Soffocai la mia sensibilità

Dietro la statua della libertà

E quella statua un nome ed occhi verdi aveva già

Tra un mezzo sorriso di un uomo che sa

«Dimmi soltanto cosa vuoi»

E fu la morte anche per lui

E purtroppo perdo anche te

Se tu confondi i mondi: amore e proprietà

Tu perdi me

E ancor più sola, senza loro e te

Io disperata, con un mantello alato, sopra un monte corro

E a braccia aperte e ad occhi chiusi, gettandomi, come posso, mi soccorro

Vedrò fra il grano i fiordalisi, uscir dall’acqua i risi

D’amor la terra è pregna, anche se gramigna nel seme, il seme ha

dell’esclusività

E certamente parleranno di sindrome depressiva

O più semplicemente diranno che è morta un’altra matta

Ma io avrò cercato solamente altrove quel contatto

Che qui non trovo, che qui non ho…

Macchina del tempo, tu perdi i pezzi e non lo sai

I pazzi sono i saggi e viceversa ormai

Io so che incertezza uccide ogni ebrezza che nasce in noi

Il senso della vita, confuso ed umiliato, si è perso oramai

Tra i fili di un tessuto di riti e paure, di rabbie e di preghiere

Siamo, siamo, siamo vivi e dobbiamo restarlo perché

Programmare la vita in un giorno vuol dire morire quel giorno con te

Ed io voglio mai perdere nessuno e nessuno che perda mai me

E purtroppo perdo anche te

Tu perdi me

E ancor più sola, senza loro e te

En toen die kreet van haar, zielig antwoord op mijn nee

Het werd een groen Eden dat op een straathoek werd uitgewist

Ik onderdrukte mijn gevoeligheid

Achter het Vrijheidsbeeld

En dat beeld had al een naam en groene ogen

Tussen een halve glimlach van een man die weet

"Vertel me gewoon wat je wilt"

En het was ook voor hem de dood

En helaas verlies ik jou ook

Als je werelden door elkaar haalt: liefde en bezit

Je verliest me

En nog meer alleen, zonder hen en jou

Ik, wanhopig, met een gevleugelde mantel, ren over een berg

En met open armen en gesloten ogen, mezelf werpend, als ik kan, help ik mezelf

Ik zal korenbloemen tussen de tarwe zien, rijst uit het water komen

De aarde is vol liefde, ook al wiet het in het zaad, het zaad heeft...

van exclusiviteit

En ze zullen zeker praten over depressief syndroom

Of eenvoudiger gezegd, ze zullen zeggen dat er weer een gek dood is

Maar voor dat contact heb ik alleen ergens anders gezocht

Die ik hier niet vind, die ik hier niet heb...

Tijdmachine, je verliest de stukjes en je weet het niet

De gekke zijn nu de wijzen en vice versa

Ik weet dat onzekerheid elke bedwelming die in ons opkomt doodt

Het gevoel van leven, verward en vernederd, is nu verloren

Tussen de draden van een weefsel van riten en angsten, van woede en gebeden

We zijn, we zijn, we leven en we moeten dat blijven omdat

Je leven in één dag plannen, betekent die dag met jou sterven

En ik wil nooit iemand verliezen en niemand die mij ooit verliest

En helaas verlies ik jou ook

Je verliest me

En nog meer alleen, zonder hen en jou