Тополя - Loc-Dog

Всё тот же из окон высотки вид, я на 11-ом, если хочешь — приходи,

но я увижу тебя.

Таким или такой, не те, что представлялись, это как всегда после встречи между

нами яма.

А может это я сам, убранный и придавший, всё и спрятал тут совесть за грязными

текстами.

Как голову в песках, как люди голые в кустах, иду в атаку, чтобы потом от них

не защищаться.

Мы стали больше, чем на старте в миллионы раз, так странно, что всё меньше с

нами личностей хотят общаться.

От бошек нету счастья, спроси пороховых: «Есть тут кто в живых?»

Спрячь израненную душу от наживых, нах** тех, кто говорит, что ум — дело

наживное.

Месть — дело молодых, что потеряли всё родное и мы разного покроя с тобою

ускоренны.

Покиньте здание, где Бог — это слово для пи**ежа, а тюнингованные с*ки,

как бутафория.

Мной правит эйфория, а тобой правитель, мы лишь по-разному висим на этой тонкой

нити.

Здесь столько разных дополнительных опций, ещё родителей с дества просят: «Палку не перегните».

А мы смотрим уважительно в воздух и продолжаем историю, до тех пор пока всё это

утомительно.

Как упоительны в Росии вечера, как о**ительно, что я пришёл из Ра,

будто бы вчера.

Как будто стёр всю память, снова готовый ударять по войскам тех,

кто варит навар стихами.

И моя армия стихает, но если так, значит они просто врослеют, а я всегда буду

всё там же среди многоэтажек.

Там, где кашель, ганжа, каэтаж.

Ты помнишь?

Давай мы сядем с тобой на подоконник, свесим ноги вниз туда и тополя покурим.

Смотри не упади, а то тут знаешь был один, да, и, вообще, тут стали жизни

пролетать, как пули.

Пали отсюда все маленькие, не значительные, лиц не видно, не спалить кто за счё

думает.

Да и х** с ними, помню, как бегу босым по асфальту, самый маленький сын в семье.

Самый честный, ещё не знающий услады, страсть, ещё не знающий, как всё

расчертят.

Тополя бросают пух, я его буду сжигать, а не ноздри, не нервы родных,

что терпят.

И покрывают кроны, а не покрышка, и у меня всё ровно и так, мне не надо слишком.

А в этом сквере для меня планета — вся земля, были большими тополя…

Hetzelfde uitzicht vanuit de hoge ramen, ik ben op de 11e, als je wilt, kom,

maar ik zal je zien.

Zoals dit of zo, niet wat ze zich hadden voorgesteld, het is zoals altijd na een ontmoeting tussen

ons een kuil.

Of misschien was ik het zelf, verwijderde en gaf alles, en verborg mijn geweten hier achter vuil

teksten.

Als een kop in het zand, als naakte mensen in de struiken, ga ik in de aanval, zodat ik later van hen af

niet verdedigen.

We zijn miljoenen keren meer geworden dan in het begin, het is zo vreemd dat steeds minder sinds

wij individuen willen communiceren.

Er komt geen geluk uit de hoofden, vraag het buskruit: "Is hier iemand in leven?"

Verberg de gewonde ziel voor de winst, fuck degenen die zeggen dat de geest een zaak is

gekocht.

Wraak is de zaak van de jongeren, die alles hebben verloren, schat, en we zijn van verschillende snitten met jou

versneld.

Verlaat het gebouw waar God het woord is voor de klootzak en getunede teven

als een prop.

Ik word geregeerd door euforie, en jij bent de heerser, we houden het gewoon vol

draden.

Er zijn hier zoveel verschillende extra opties, zelfs aan ouders wordt van kinds af aan gevraagd: "Buig de stok niet."

En we kijken respectvol in de lucht en vervolgen het verhaal tot dit allemaal

vermoeiend.

Hoe heerlijk zijn de avonden in Rusland, hoe heerlijk dat ik uit Ra kwam,

als gisteren.

Alsof hij alle herinneringen heeft gewist, weer klaar om de troepen van hen aan te vallen

die vet kookt met verzen.

En mijn leger zakt weg, maar als dat zo is, dan groeien ze gewoon op, en dat zal ik altijd blijven

allemaal op dezelfde plek tussen hoogbouw.

Waar hoest, ganja, kaetazh.

Weet je nog?

Laten we met je op de vensterbank gaan zitten, onze benen daar neerhangen en populieren roken.

Kijk, val niet, anders weet je dat er een was, ja, en over het algemeen waren er levens

vliegen als kogels voorbij.

Alle kleine, onbeduidende vielen van hier, er zijn geen gezichten zichtbaar, niemand kan ten koste van alles worden verbrand

denkt.

En fuck ze, ik herinner me dat ik op blote voeten op asfalt rende, de kleinste zoon van de familie.

De meest eerlijke, nog niet wetende verrukking, passie, nog niet wetend hoe alles is

uittekenen.

Populieren gooien pluisjes, ik zal het verbranden, niet de neusgaten, niet de zenuwen van familieleden,

wat ze doorstaan.

En ze bedekken met kronen, geen band, en alles is soepel en goed voor mij, ik heb niet te veel nodig.

En op dit plein is voor mij de planeet de hele aarde, er waren grote populieren ...