Глубина - Loc-Dog

Говорят, что невозможно отпустить, когда на самом деле любишь

А что, если отпустить это и есть любовь?

Ты ревнуешь к ним, но, по сути, они чужие люди

Рядом с ними и близко не ощутить того

Что нас с тобой срывало с катушек

Помню клятвы

Смски про лучших

Берег моря

И святые минуты

Где друг другу открывали мы лица без масок

Помню слёзы из глаз и, конечно, сотни прощаний

Помню, как сидели в тачке и просто молчали

Как всё знали, но по новой сгорали до тла

Как наши надежды мы превратили в печали

Как у дома твоего я кружил до утра

Путал в себе гордость и трусость

Как летел через Москву, просто желая к тебе прикоснуться

Как задел тебя впервые, сказав всё, как есть

Как нас сильно жгли обиды, молчание - месть

Знаю, оно хуже проклятий

Я теряю тебя в куче занятий

Среди студий, хулиганов и денег

Но засыпая вижу снова на ветру твоё платье

Так бывает бесконечным становится время

В ожидании того, что больше не произойдёт

Я больше не хочу винить тебя ни в чём

Носить тебя с собой, отпуская

Быть перекрытым, как на праздник Тверская

Гибнуть внутри, снаружи сверкая

Не хочу кричать, доказывая свою правоту

Мне пора принять и ту, что нелепо разлучила нас

Правду в её многогранности

Ценности, параллельные реальности, крайности

Либо по-моему, либо совсем никак

Осознать, что мы с тобой оба в дураках

Воспринимать тебя, как подарок

Я за тебя молился, чтобы сильно не накрывало, сначала

А потом вдруг что-то поменялось, и я понял всё не зря

Что за боль мне нужно поблагодарить тебя

Что в этом мире всё не случайно

Что выигрывает тот, кто прощает, всегда

Я желаю тебе счастья, пока думаешь, что меняю тебя на бомонд

В моём доме беспорядок и нужен ремонт

Мы знаем правду

Как же нам тяжек тот человек, который первый нам об этом расскажет

Но это так и есть

Кипишь улегается тихо

Походу мой урок усвоен, учитель

Вокруг нас столько любви и событий

Тех, что мы не видели, друг другом с тобой заболев

На Арбате уже тихо и только во мгле обжитого под хату подвала

Я прошу кого-то больше, чтобы ты улыбалась

Чтоб всегда улыбалась

Ты подумаешь - я спятил, не хочешь не верь

Но на этот раз походу реально тебе строки

Где океан, где мы вдвоём

Это не метафорический приём

Где мы дошли с тобой до дна

Лишь, чтобы посмотреть какая глубина

Где не сыпал с неба звёзд

Просто брал тебя в свои руки крепко и нёс

Где мы нашли свои пути

Я простил, и ты прости

Ze zeggen dat je niet los kunt laten als je echt liefhebt

Wat als loslaten liefde is?

Je bent jaloers op ze, maar in feite zijn het vreemden

Naast hen en dichtbij om dat niet te voelen

Wat blies jou en mij uit de spoelen

Ik herinner me geloften

SMS over de beste

kust

En heilige momenten

Waar we onze gezichten voor elkaar openden zonder maskers

Ik herinner me tranen uit mijn ogen en natuurlijk honderden afscheidsgroeten

Ik herinner me dat ik in een kruiwagen zat en gewoon stil was

Zoals iedereen wist, maar de nieuwe tot de grond afgebrand

Hoe we onze hoop in verdriet veranderden

Zoals bij jouw huis cirkelde ik tot de ochtend

Verwarde trots en lafheid

Hoe ik door Moskou vloog, ik wilde je gewoon aanraken

Hoe ik je voor het eerst pijn deed, alles zeggend zoals het is

Hoeveel wrok ons ​​heeft verbrand, stilte is wraak

Ik weet dat het erger is dan vloeken

Ik verlies je in een heleboel activiteiten

Tussen de studio's, hooligans en geld

Maar als ik in slaap val zie ik je jurk weer in de wind

Zo wordt de tijd eindeloos

Wachten op wat niet meer zal gebeuren

Ik wil je niet meer de schuld geven

Draag je met mij, laat gaan

Te blokkeren, zoals voor de Tverskaja-vakantie

Van binnen stervend, van buiten fonkelend

Ik wil niet schreeuwen om mijn gelijk te bewijzen

Het is tijd dat ik degene accepteer die ons op absurde wijze van elkaar scheidde

Waarheid in zijn veelzijdigheid

Waarden parallel aan de werkelijkheid, uitersten

Ofwel naar mijn mening, of helemaal niet

Realiseer je dat jij en ik allebei dwazen zijn

Behandel je als een geschenk

Ik heb voor je gebeden om in het begin niet veel te bedekken

En toen veranderde er plotseling iets, en ik begreep alles met een reden

Wat een pijn moet ik je bedanken

Dat alles in deze wereld niet toevallig is

Wat wint degene die altijd vergeeft?

Ik wens je geluk terwijl je denkt dat ik je verander in beau monde

Mijn huis is een puinhoop en moet gerenoveerd worden.

We kennen de waarheid

Hoe moeilijk voor ons is de persoon die ons dit als eerste zal vertellen

Maar zo is het

Kipish zakt stilletjes weg

Ik denk dat mijn les is geleerd, leraar

Er is zoveel liefde en gebeurtenissen om ons heen

Degenen die we niet hebben gezien, ziek worden met elkaar

Het is al stil op de Arbat en alleen in de duisternis van de kelder woonde onder de hut

Ik vraag nog iemand om je aan het lachen te maken

Altijd lachen

Je denkt - ik ben gek, wil niet geloven niet

Maar deze keer ga ik je echt aan het lijntje houden

Waar is de oceaan, waar zijn we?

Dit is geen metafoor

Waar we met jou de bodem hebben bereikt

Gewoon om te zien hoe diep

Waar kwamen geen sterren uit de lucht

Ik nam je gewoon stevig in mijn armen en droeg je

waar we onze wegen vonden

Ik heb vergeven en jij vergeeft