Стрела - Loc-Dog

Первый Куплет:

Я слышал, что со временем труднее писать.

Что невозможно выжить из себя хоть строчку.

Тогда скажи мне почему в этих листах

Я до сих пор превозносил тебя не зная, как поставить точку?

Что было необычного в чужих речах.

Я перепробовал тут сотни миллионов рифм.

Но не нашел в них от сердца твоего ключа

Ты просто испарилась, а я стал закрытым.

Убитым, я жил в те годы, будто невзначай.

И если б я тогда тебя случайно встретил.

Я бы спросил: каково не говоря прощай.

Вдруг отпустить наши общие мечты на ветер.

Прощай!

Я складываю два крыла.

Мне было хорошо в полете.

Благодарю за то, что ты была.

Прости, что привязался, будто ты наркотик.

И хочется спросить зачем?

Но скованы слезами скулы.

Сгорая в сумасшествии других ночей.

Я помню, как впервые ко мне прикоснулась.

Припев:

Стрела… оставившая шрамы на сердце.

Где мы с тобой на грани безумства и ты была как будто бы отрывком из детства.

Где только настоящие чувства, но.

Дела.

Когда ты станешь трезвой и взрослой, не забывай на небе есть звезды.

Прощай!

Не знал, что это будет так просто.

Второй Куплет:

Бывает в сердце носим то чего не хочется в себе признать, да.

Скрывать все свои слабости, мы в этом профи.

Тогда ты думала, что ты сильнее меня, не уставая причитать.

Серьезно хмурила смешные брови.

Ты свято верила, что я другой.

Отчаянно твердила, что могу меняться.

А в прочем, нам ведь было хорошо с тобой.

А значит не к чему жалеть и извиняться

Помнишь…

Разбит о стену мой бокал

И чувства на полу разлиты

Другой тебе всегда бы потакал.

Но то, что он сказал уже давно избито.

Мне хочется кричать — вернись!

Но горло перекрыла гордость.

В те дни я так привык с тобою все делить.

Теперь чего-то целого мне стало много.

Припев: х2

Стрела… оставившая шрамы на сердце.

Где мы с тобой на грани безумства и ты была как будто бы отрывком из детства.

Где только настоящие чувства, но.

Дела.

Когда ты станешь трезвой и взрослой, не забывай на небе есть звезды.

Прощай!

Не знал, что это будет так просто.

Eerste couplet:

Ik heb gehoord dat het met de tijd moeilijker wordt om te schrijven.

Dat het onmogelijk is om zelfs maar een regel uit jezelf te overleven.

Vertel me dan waarom in deze bladen

Ik prees je nog steeds niet wetend hoe je er een einde aan moet maken?

Wat ongebruikelijk was in de toespraken van anderen.

Ik heb hier honderden miljoenen rijmpjes geprobeerd.

Maar ik vond niet in hen van je hart de sleutel

Je verdampte gewoon, en ik werd gesloten.

Gedood, ik leefde in die jaren, als bij toeval.

En als ik je toevallig had ontmoet.

Ik zou vragen: hoe is het om geen afscheid te nemen.

Plotseling laten we onze gemeenschappelijke dromen los in de wind.

Tot ziens!

Ik vouw twee vleugels.

Ik voelde me goed tijdens de vlucht.

Bedankt dat je jezelf bent.

Het spijt me dat ik eraan gehecht raakte alsof je een drug bent.

En ik wil vragen waarom?

Maar de jukbeenderen zijn vastgebonden met tranen.

Brandend in de waanzin van andere nachten.

Ik herinner me de eerste keer dat ik werd aangeraakt.

Refrein:

Een pijl... die littekens op het hart achterliet.

Waar jij en ik op de rand van waanzin staan ​​en je was als een fragment uit je kindertijd.

Waar alleen echte gevoelens, maar.

Zaken.

Als je nuchter en volwassen wordt, vergeet dan niet dat er sterren aan de hemel staan.

Tot ziens!

Wist niet dat het zo makkelijk zou zijn.

Tweede couplet:

Soms dragen we iets in ons hart dat we niet in onszelf willen herkennen, ja.

Verberg al je zwakheden, wij zijn hierin pro's.

Toen dacht je dat je sterker was dan ik, nooit moe van klagen.

Ze fronste serieus haar grappige wenkbrauwen.

Je was er vast van overtuigd dat ik anders was.

Stond er wanhopig op dat ik kon veranderen.

En verder hebben we het gezellig met je gehad.

En dat betekent dat er niets is om spijt van te hebben en je te verontschuldigen

Weet je nog...

Mijn glas is gebroken aan de muur

En gevoelens worden op de vloer gemorst

Een ander zou je altijd verwennen.

Maar wat hij zei, is al lang verslagen.

Ik wil schreeuwen - kom terug!

Maar trots blokkeerde mijn keel.

In die tijd was ik zo gewend om alles met je te delen.

Nu heb ik veel van iets heel.

Koor: x2

Een pijl... die littekens op het hart achterliet.

Waar jij en ik op de rand van waanzin staan ​​en je was als een fragment uit je kindertijd.

Waar alleen echte gevoelens, maar.

Zaken.

Als je nuchter en volwassen wordt, vergeet dan niet dat er sterren aan de hemel staan.

Tot ziens!

Wist niet dat het zo makkelijk zou zijn.