Смех - Loc-Dog

Медленный кураж нёс нас над землёй,

Не было апартаментов, был целый мир во мне,

Конкретно сложенный мной,

Не в обиду кого взгреть забыл — память короткая.

А мы породы разной, у тебя круг разбитных,

В погоне за модой уже другой Москвы,

Айфон 3G, плазма, у меня взгляд стеклом и куча грязи за спиной,

И завяз в пробках…

От проспекта Волгоградского до Люблино,

Но я люблю, мне дано, тем не менее!

И под бетонными коробками ещё не сдох,

Только от этого шального отопления глаз.

Не улеглась болезнь внутри, сверлит,

Несовместим протест с судьбой стервой.

Пусть молодыми умереть, но наши дети будут поколением,

Что уже не совсем дремлят.

И вы правы, я совсем уже, но вам всем уже,

Все равно, от какой-то безумной травы,

Трудно будучи отравленным нести правду,

Но суть одна и все люди по сути равны.

Мы перейдём на тяжёлое, станем легче,

Под укорами взрослых мужчин и женщин,

Унесшие с собой представление бесконечности,

Смех уже не тот, но мы просто хотели быть детьми.

Ты не пугай мусорок меня ксивой, в глаза не свети,

Не крути, так уже закрутило,

Просто снова зачти свой протокол и карманы очисть,

Сыну мобилу подаришь, жить ещё надо красиво.

На небе пасмурном потом пройдут тучи,

Солнце осветит и покажет кто жил по-су*ьи,

Но мне вообще то все равно,

Сгорела как спичечный коробок в стимуляторах моя сущность.

Но значит была хоть… я сам не пролил не слезы,

Но так хотел чтоб мир плакал,

Запахом свежего сена манят луга,

И каждый раз трудно найти, но бл**ь, откуда игла там?

Главное не унывать, я услышал в телевизоре

Ложась с утра на фоне позитивных передач,

Стало тише, видимо тоже попадаю под волну

Тех обывательских стандартных фишек…

Здравствуй, дорогая, я трассы перебегал,

Ведь хотел лишь скорей попасть к тебе в лапы и задыхаться,

Каналы щёлкал, настраивал на пультах себе звук,

Чтобы голос стравленный мог перелиться в бархат.

Бартером выменял в ночь у барыг судьбу,

Я за ножик которым всех перерезал в своем кругу,

Я без тебя уже врядли теперь смогу,

Так что сними свою маску, давай не будем ругаться с тобой…

Власть не помогает, сенсации не колышат,

Соблазнам других ситуаций не видимы и не слышны,

Липкий от пота, переломанный, смазанный,

Я ползу к тебе, немыслимо с улыбкой отказывать мне!

И я завязнувший по пояс в земле, бью кулаками об стену,

Делаю вид, что один понимаю…

Langzame moed droeg ons boven de grond,

Er waren geen appartementen, er was een hele wereld in mij,

Concreet gevouwen door mij,

Om niemand te beledigen, ben ik vergeten op te warmen - het geheugen is kort.

En we zijn verschillende rassen, je hebt een gebroken cirkel,

Op zoek naar de mode van een ander Moskou,

iPhone 3G, plasma, ik heb een glazen look en veel vuil achter mijn rug,

En vast in de file...

Van Volgogradsky Avenue naar Lyublino,

Maar ik heb lief, ik werd gegeven, toch!

En onder de betonnen dozen zijn nog niet gestorven,

Alleen van deze gekke verhitting van de ogen.

De ziekte van binnen ging niet weg, het boort,

Protest is onverenigbaar met het lot van een teef.

Laat ze jong sterven, maar onze kinderen zullen een generatie zijn,

Die niet meer sluimeren.

En je hebt gelijk, ik ben al vrij, maar jullie allemaal al,

Hoe dan ook, van een of ander gek gras,

Het is moeilijk vergiftigd te zijn om de waarheid te dragen,

Maar de essentie is hetzelfde en alle mensen zijn in wezen gelijk.

We zullen overschakelen naar hard, we zullen lichter worden,

Onder verwijten van volwassen mannen en vrouwen,

Met het idee van oneindigheid mee,

Lachen is niet hetzelfde, maar we wilden gewoon kinderen zijn.

Maak me niet bang met vuilnisbakken, glans niet in mijn ogen,

Draai niet, het is al verdraaid,

Lees je protocol nog eens en leeg je zakken,

Geef je zoon een mobiele telefoon, je moet nog mooi leven.

Wolken trekken dan over aan de bewolkte hemel,

De zon zal oplichten en laten zien wie als een teef leefde,

Maar het kan me helemaal niets schelen

Mijn essentie brandde af als een luciferdoosje in stimulerende middelen.

Maar dat betekent dat er in ieder geval... Ik heb zelf geen traan gelaten,

Maar ik wilde zo graag dat de wereld huilde,

Weiden lonken met de geur van vers hooi,

En elke keer is het moeilijk te vinden, maar verdomme, waar komt de naald vandaan?

Het belangrijkste is om de moed niet te verliezen, hoorde ik op tv

Liggend in de ochtend te midden van positieve uitzendingen,

Het werd rustiger, blijkbaar val ik ook onder de golf

Die kleinburgerlijke standaardchips...

Hallo, schat, ik rende over de sporen,

Ik wilde tenslotte gewoon snel in je poten vallen en stikken,

Ik klikte op kanalen, stemde het geluid af op de afstandsbedieningen,

Zodat de geëtste stem kon overvloeien in fluweel.

Ruilhandel wisselde 's nachts het lot uit met straatventers,

Ik ben voor het mes waarmee ik iedereen in mijn kring snij,

Ik kan nu bijna niet meer zonder jou,

Dus doe je masker af, laten we niet met je vechten...

Kracht helpt niet, sensaties zwaaien niet,

De verleidingen van andere situaties worden niet gezien of gehoord,

Kleverig van het zweet, gebroken, besmeurd,

Ik kruip naar je toe, het is ondenkbaar om me met een glimlach te weigeren!

En ik, tot aan mijn middel in de grond gestoken, sloeg met mijn vuisten tegen de muur,

Ik doe alsof ik het begrijp...