Себе не ври - Loc-Dog

Стучит бодрящий укол в висках,

Как патроны, что попали, но нет свинца.

Реки по коридорам сосудов

Уносят снова мой нелепый рассудок,

А на лице нет выражения лица.

И снова хитрая лиса — моя тяга;

С легкого плеча оттолкнула, упала рядом.

Сказала: «Сказке нет конца!

Ты рано наивно из себя строишь храбреца.

Вот белый снег.

На, впитай его в себя побольше.

Видишь, как былые раны еще кровоточат?

Ты помнишь мое тихое дно,

В котором прятался от вихря подозрительных снов?»

А я сказал: «Постой!

Теперь, я только наблюдатель.»

Она кричала с пеной у рта: «Предатель!

Тут, чтобы ты взамену не нашел,

Без меня тебе точно уже не будет хорошо.»

А я убил её, ни капли не потратив нервов.

Забыв, как эта тварь убила меня первым.

Не вняв её последнему: «Прости…»

Не оставил ей шансов, ведь только так я мог расти.

Чувства Вечные.

Настоящие.

Все что есть у нас, не на гордости.

Вроде бы точка, но капля сожаления упала на землю.

Стала прорастать зеленым росточком,

А после из травинки превратилась в систему.

И снова ваше дело — не мое дело.

Без маленькой детали все же рухнул фундамент.

Вонзает в спину ядовитые стрелы,

А я ищу ее глоток сухими губами.

Кричу: «Постой!, не стоило рубить так грубо».

По комнате пустой летает моя ругань;

Стенами давит на седину моих висков,

И звезды все еще на небе, но сломан мой телескоп.

Теперь, она молчит и в страсти нету смысла,

Как свастика сплелись две наши с ней ухмылки.

Серыми тучами склеен солнца яркий диск,

Теперь кто из нас круче?

Какая разница?

Проснись!

Тут нет меня, а где же ты — скажи на милость,

Меня и не было, тебе все это лишь приснилось.

Откроются шторы, пора домой.

Сквозь легкий шорох листвы на просторах солнечного лета.

Чувства вечные, настоящие.

Все что есть у нас, не на гордости.

Er is een verkwikkende prik in de tempels,

Als kogels die raken, maar geen lood.

Rivieren langs de gangen van schepen

Ze nemen mijn belachelijke geest weer weg,

En er is geen uitdrukking op het gezicht.

En opnieuw is de sluwe vos mijn verlangen;

Ze duwde me van haar lichte schouder en viel naast me neer.

Ze zei: “Het verhaal heeft geen einde!

Naïef bouw je al vroeg een dappere man uit jezelf.

Hier ligt witte sneeuw.

Kom op, zuig het nog een beetje op.

Zie je hoe oude wonden nog bloeden?

Herinner je je mijn stille billen,

Waarin hij zich verstopte voor de wervelwind van verdachte dromen?

En ik zei: "Wacht!

Nu ben ik slechts een waarnemer."

Ze schreeuwde met schuim op haar mond: 'Verrader!

Hier, zodat u geen vervanging vindt,

Je zult je zeker niet goed voelen zonder mij."

En ik vermoordde haar zonder ook maar een greintje zenuwen te verspillen.

Vergeten hoe dat ding me als eerste vermoordde.

Zonder acht te slaan op haar laatste: "Het spijt me ..."

Ik liet haar geen kans, want dat is de enige manier waarop ik kon groeien.

Gevoelens zijn eeuwig.

Echt.

Alles wat we hebben is niet voor trots.

Het lijkt een punt te zijn, maar een druppel spijt viel op de grond.

Het begon een groene spruit te ontkiemen,

En toen veranderde het van een grasspriet in een systeem.

En nogmaals, jouw zaken zijn mijn zaken niet.

Zonder een klein detail stortte de fundering toch in.

Dompelt giftige pijlen in de rug,

En ik zoek haar slokje met droge lippen.

Ik roep: “Wacht!, je had niet zo grof moeten snijden.”

Mijn vloek vliegt door de lege kamer;

Muren drukken op het grijze haar van mijn slapen,

En de sterren staan ​​nog steeds aan de hemel, maar mijn telescoop is kapot.

Nu is ze stil en heeft passie geen zin,

Als een swastika verstrengelden onze twee grijns zich.

De heldere schijf van de zon is aan elkaar gelijmd door grijze wolken,

Wie van ons is nu cooler?

Wie kan het schelen?

Word wakker!

Ik ben niet hier, maar waar ben je - vertel het me,

Ik bestond niet eens, je hebt het gewoon allemaal gedroomd.

De gordijnen gaan open, het is tijd om naar huis te gaan.

Door het lichte geritsel van gebladerte in de uitgestrekte zonnige zomers.

Gevoelens zijn eeuwig, echt.

Alles wat we hebben is niet voor trots.