Океан мечты - Loc-Dog

Бездонный, синий океан мечты!

Утихли волны, ветер устал.

Время перешло за полночь.

В один момент та полночь стала ярким утром;

Сказала: «Времени тут вовсе нет!

Ты перепутал.»

Жаркое солнце снег окутал.

С неба лила вода, но было сухо.

Как это так?

Не птицы мы, без крыльев, но удираем в аэропортах.

Форсаж, потом замедленье.

Скрипучих качелей визг, долгих метелей веселый свист.

Грустят растенья, листва не просто так желтела.

Сейчас, скуля, опадает вниз.

Погода пасмурная.

День осенний.

Мы переждем ее в хмельном бассейне.

В нем дна касаешься ногами ты,

И в пьяных снах нам сниться океан мечты.

В нем плыву я к тебе, дыхание сдержав и в чистой воде.

Из душной тюрьмы мы вернемся домой.

Однажды, нам всем станет немного грустно, за то что мы считали придуманным

миром.

Выбрав для себя разгульную пустошь, в сердце человека унизили чудо.

Рассвет упадет на дом, шторы сожжет, но в глаза проникают уже с трудом

Эти старые чертики и блеска не наблюдается, мы навсегда останемся теми,

кто хоть пытается

Попробовать у грубого мира отнять эмоции, которые когда-то сверкали в других

пропорциях.

Безропотно глядя умело правили, а после, понимая что сами себя ограбили.

Отправились прочь, без них лишь разные на лица люди, что одинаковы внутри точь

в точь.

В шикарном теле, как в пустой посуде — железным маятником золотое сердце бьется.

У того золота смешна цена.

Немая сцена предвещает нам пустой финал.

Погасли свечи!

Ты ищешь, как прогнать тоску, терзая реки раненых предплечий.

В последствии — мы лечимся от серых масс.

Их больше и все большее;

они не лечат нас,

А только дразнят!

Нежданно перешел в это лечение наш яркий, но не долгий

праздник.

Душа переродилась в мразь, и все мечтает повторить тот самый первый раз.

Из лужи смотрит, серые глаза пусты;

и до сих пор представляет океан мечты.

В нем плыву я к тебе, дыхание сдержав и в чистой воде.

Из душной тюрьмы мы вернемся домой.

Bodemloze, blauwe oceaan van dromen!

De golven zakten weg, de wind hield op.

De tijd verstreek na middernacht.

Op een gegeven moment werd die middernacht een heldere ochtend;

Ze zei: “Er is helemaal geen tijd!

Je hebt het verknoeid."

De hete zon was bedekt met sneeuw.

Water stroomde uit de lucht, maar het was droog.

Hoe het is?

We zijn geen vogels, zonder vleugels, maar we rennen weg op luchthavens.

Snel en furieus, dan vertraging.

Krijsende krakende schommels, lange sneeuwstormen vrolijk fluiten.

De planten zijn verdrietig, het gebladerte werd niet voor niets geel.

Nu, jammerend, valt naar beneden.

Bewolkt weer.

Herfst dag.

We wachten het wel af in het bedwelmende zwembad.

Daarin raak je de bodem aan met je voeten,

En in dronken dromen dromen we van een oceaan van dromen.

Daarin zwem ik naar je toe, mijn adem inhoudend en in helder water.

We keren terug naar huis uit de benauwde gevangenis.

Op een dag zullen we allemaal een beetje verdrietig zijn om wat we dachten dat uitgevonden was

de wereld.

Nadat ze voor zichzelf een wilde woestenij hadden gekozen, werd een wonder vernederd in het hart van een persoon.

De dageraad zal op het huis vallen, de gordijnen zullen branden, maar het is al moeilijk om in de ogen door te dringen

Deze oude duivels en glans worden niet waargenomen, die zullen we voor altijd blijven

wie probeert het zelfs?

Om te proberen de emoties weg te nemen die ooit in anderen fonkelden

proporties.

Zonder morren regeerden ze vakkundig, en toen realiseerden ze zich dat ze zichzelf hadden beroofd.

Ging weg, zonder hen, alleen mensen met verschillende gezichten, die van binnen precies hetzelfde zijn

precies.

In een chique lichaam, als in een lege schaal, klopt een gouden hart als een ijzeren slinger.

Dat goud heeft een belachelijke prijs.

Het stille tafereel voorspelt een leeg einde.

De kaarsen zijn uit!

Je zoekt hoe je het verlangen kunt verdrijven en de rivieren van gewonde onderarmen kunt kwellen.

Vervolgens worden we behandeld voor grijze massa's.

Het zijn er steeds meer;

ze genezen ons niet

Maar ze plagen alleen maar!

Onze heldere, maar niet lange

vakantie.

De ziel werd herboren in uitschot, en iedereen droomt ervan die allereerste keer te herhalen.

Hij kijkt uit de plas, zijn grijze ogen zijn leeg;

en vertegenwoordigt nog steeds de oceaan van dromen.

Daarin zwem ik naar je toe, mijn adem inhoudend en in helder water.

We keren terug naar huis uit de benauwde gevangenis.