Крылья - Loc-Dog

Первый Куплет:

Если вдыхая полной грудью ощутил дискомфорт с непривычки.

Закончились нычки те, где я прятал лекарства.

Прощай, серая жизнь, торопливая масса.

Вновь закрыть внутри своей души, где мое государство.

Без раз, без правителей, без вражды, без прав и правоохранителей.

Без страсти, без чувства нужды.

Позволь побыть в этом бедламе немного живым.

Хотя бы немного.

Ударь туда, где мне страшны и трогать.

Мы копим под панцирем суеты ежесекундные стремления.

Зарыв в землю большие мечты.

Нас гордых не ставят на колени враги.

Или стыдно, если вдруг всё стало пустым.

Слёзно кричим в небо.

Припев:

Крылья наши верни, когда нам стало одиноко с этими людьми.

Прости и пойми, иду к тебе на ощупь.

Может быть в итоге всё окажется намного проще.

Всё, что внутри души, ты за тяжелыми замками лучше не держи.

Живи и дыши, а дальше будь что будет.

Я решил начать с одной судьбы из миллиардов судеб.

Второй Куплет:

Сбрось каменную кожу с грустного лица.

Я смеюсь, как будто моя повесть с чистого листа.

Представив, что поднимая тяжелые веки.

Вижу вместо серых новостроек хрустальные реки.

Время, ты был прав, время — мой брат.

Иду по асфальту под который укаталась живая трава.

Среди слепцов желающих вместе интриг и расплат.

Пустив в расход то, что годами копил и искал.

Но разве это то, что нужно?

Вновь овдовевшая душа закрыта на семи замках.

И мерит то, что чуждо.

Всё чушь, лучше разбиться среди скал.

Чем привыкать к этой доске, прикрыв ее спокойствием снаружи.

Как шут, выбросив жизнь, смеясь в свой парашют.

Привыкший чуть что заметать следы, менять маршрут.

Тише, я знаю и такого, и меня там ждут.

Я только лишь тебя прошу, я тебя прошу.

Припев:

Крылья наши верни, когда нам стало одиноко с этими людьми.

Прости и пойми, иду к тебе на ощупь.

Может быть в итоге всё окажется намного проще.

Всё, что внутри души, ты за тяжелыми замками лучше не держи.

Живи и дыши, а дальше будь что будет.

Я решил начать с одной судьбы из миллиардов судеб.

Крылья наши верни, когда нам стало одиноко с этими людьми.

Всё, что внутри души, ты за тяжелыми замками лучше не держи.

Живи и дыши, а дальше будь что будет.

Я решил начать с одной судьбы из миллиардов судеб.

Eerste couplet:

Als u diep inademt, voelt u zich uit gewoonte ongemakkelijk.

Ik heb geen bunkers meer waar ik de medicijnen verstopte.

Vaarwel, grijs leven, gehaaste mis.

Sluit je ziel opnieuw, waar is mijn toestand.

Zonder tijden, zonder heersers, zonder vijandschap, zonder rechten en wetshandhavers.

Geen passie, geen noodzaak.

Laat me een beetje levend in dit gekkenhuis blijven.

Ten minste een klein beetje.

Raak waar ik bang ben en raak aan.

We verzamelen elke seconde aspiraties onder de schil van ijdelheid.

Ingraven in het land van grote dromen.

Vijanden brengen ons niet trots op onze knieën.

Of beschaamd als ineens alles leeg werd.

We schreeuwen huilend de lucht in.

Refrein:

Geef onze vleugels terug als we ons eenzaam voelen met deze mensen.

Vergeef en begrijp, ik ga je aanraken.

Misschien wordt alles uiteindelijk veel gemakkelijker.

Alles wat in de ziel zit, kun je beter niet achter zware sloten houden.

Leef en adem, en wat er ook gebeurt.

Ik besloot te beginnen met één lot uit miljarden loten.

Tweede couplet:

Schud de stenen huid van je droevige gezicht.

Ik lach alsof mijn verhaal van een schone lei komt.

Stel je voor dat je zware oogleden optilt.

Ik zie kristallen rivieren in plaats van grijze gebouwen.

Tijd, je had gelijk, tijd is mijn broer.

Ik loop langs het asfalt waaronder het levende gras is gerold.

Onder de blinden die samen intriges en vergeldingen wensen.

Verspillen wat hij al jaren had gespaard en gezocht.

Maar is dit wat nodig is?

De pas weduwe ziel is vergrendeld met zeven sloten.

En meet wat vreemd is.

Allemaal onzin, het is beter om tussen de rotsen te breken.

Hoe aan dit bord te wennen, het van buitenaf met rust te bedekken.

Als een nar, die het leven weggooit, lachend in zijn parachute.

Gewend om gewoon hun sporen uit te wissen, verander de route.

Stil, ik ken zo iemand, en daar wachten ze op me.

Ik vraag het je alleen, ik vraag het je.

Refrein:

Geef onze vleugels terug als we ons eenzaam voelen met deze mensen.

Vergeef en begrijp, ik ga je aanraken.

Misschien wordt alles uiteindelijk veel gemakkelijker.

Alles wat in de ziel zit, kun je beter niet achter zware sloten houden.

Leef en adem, en wat er ook gebeurt.

Ik besloot te beginnen met één lot uit miljarden loten.

Geef onze vleugels terug als we ons eenzaam voelen met deze mensen.

Alles wat in de ziel zit, kun je beter niet achter zware sloten houden.

Leef en adem, en wat er ook gebeurt.

Ik besloot te beginnen met één lot uit miljarden loten.