Morgenrot - Haggard

It had already become day as he opened the big wooden door and stepped out of the shadows.

The sun had shown behind the eastern forest, bright and warm in a cloudless sky.

As his eyes closed, he slowly raised his head.

Gently, the morning wind caressed his face and rustled through his long hair

The chatter of the birds had become one with the whispers of the black elders,

melding with the rhythmic babbling of the little brook, which wound its way to the distance behind the humble grange.

But it has not always been like that.

One thousand seven hundred years ago, during the celebration of the two moons,

the enemy forayed over powered the villagers under the cloak of darkness.

Brave men were cut down where they stood in the cold crisp autumn night.

The ones who still had life in their veins escaped in despair, but regathered

quickly and formed a resistance.

Many among them, women and children, only armed with axes, torches,

and pitchforks.

And it seemed as if all hope was forsaken…

Het was al dag geworden toen hij de grote houten deur opendeed en uit de schaduw stapte.

De zon was achter het oostelijke bos verschenen, helder en warm aan een wolkenloze hemel.

Terwijl zijn ogen dichtgingen, hief hij langzaam zijn hoofd op.

Zachtjes streelde de ochtendwind zijn gezicht en ritselde door zijn lange haar

Het gebabbel van de vogels was één geworden met het gefluister van de zwarte ouderlingen,

versmelten met het ritmische kabbelen van het beekje, dat zich een weg baande naar de verte achter de bescheiden landhuis.

Maar dat is niet altijd zo geweest.

Duizend zevenhonderd jaar geleden, tijdens de viering van de twee manen,

de vijand viel om de dorpelingen onder de mantel van de duisternis te dwingen.

Dappere mannen werden omgehakt waar ze stonden in de koude, frisse herfstnacht.

Degenen die nog leven in hun aderen hadden, ontsnapten in wanhoop, maar kwamen weer bijeen

snel en vormde een weerstand.

Velen onder hen, vrouwen en kinderen, alleen gewapend met bijlen, fakkels,

en hooivorken.

En het leek alsof alle hoop was opgegeven...