Soixante millions de... - Les Tit' Nassels

Soixante million de pigeons posés sur leur bout de balcon sifflotent,

colportent, crapotent le même air

Survolent, tranquilles, les centrales nucléaires

Soixante million de pigeons chargés en diesel et en plomb s’agitent, s’excitent,

profitent du bonheur

Consomment, en masse, les miettes de la Terre

Je ne sais plus quoi chanter maman, sinon le même air de rien qui fait:

nin nin nin …

Soixante million de moutons en route vers la même direction papotent, chipotent,

radotent le même air

Piétinent, tranquilles, le siècle des Lumières

Soixante million de moutons marchant aux ordres sans condition frémissent,

pâlissent, se glissent dix pieds sous terre

Ne bêlent plus sous le joug de la colère

Je ne sais plus quoi chanter maman, sinon le même air de rien qui fait:

nin nin nin …

Soixante million de cochons avachis dans leurs déjections, se frottent,

supportent, et rotent le même air

Croupissent, tranquilles, dans leur sous-cimetière

Soixante million de cochons aveuglés par leur condition frétillent, gaspillent,

bousillent leurs derniers rêves

Mijotent, ensemble, dans l’immense soupière

Je ne sais plus quoi chanter maman, sinon le même air de rien qui fait:

nin nin nin …

Zestig miljoen duiven zaten fluitend op hun stukje balkon,

peddelen, knetteren in dezelfde lucht

Vlieg rustig over de kerncentrales

Zestig miljoen duiven geladen met diesel en lood zijn opgewonden, opgewonden,

geniet van geluk

Consumeer massaal de kruimels van de aarde

Ik weet niet meer wat ik mama moet zingen, behalve dezelfde air van niets dat gaat:

nee nee nee...

Zestig miljoen schapen die in dezelfde richting lopen, kletsen, kibbelen,

rammel hetzelfde deuntje

Vertrappen, stil, het tijdperk van de verlichting

Zestig miljoen schapen marcheren op onvoorwaardelijke bevelen trillen,

bleek, schuif drie meter onder de grond

Niet langer blaten onder het juk van woede

Ik weet niet meer wat ik mama moet zingen, behalve dezelfde air van niets dat gaat:

nee nee nee...

Zestig miljoen varkens slungelig in hun uitwerpselen, elkaar wrijvend,

draag, en boer dezelfde lucht op

Wegkwijnen, stil, op hun onderbegraafplaats

Zestig miljoen varkens verblind door hun toestand kronkelen, verkwisten,

hun laatste dromen verknoeien

Samen sudderen in de enorme terrine

Ik weet niet meer wat ik mama moet zingen, behalve dezelfde air van niets dat gaat:

nee nee nee...