Carte orange - Les Tit' Nassels

Ls ont la mine grise du matin, les parisiens, Ils lisent dans le métro leur

quotidien, l’air de rien

Le bruit de la machine n’a pas à couvrir les mots, Ils serrent les canines,

ils dissimulent leurs crocs…

Moi j’suis posée sur mon strapontin, Paris je viens !

Quand sur moi

s’agglutinent quelques bambins, l’ai de rien

Ca y est il faut sortir la sonnerie vire le silence, Un son bien à vomir,

qui toujours règle la danse…

Me voilà dans le flot, et au galop, les parigots, Font claquer leurs talons,

comme des marteaux, l’air idiot

Moi j’vais à contre-sens, j’ai pas bien compris, Que dans ce genre de danse,

pas l’droit à la fantaisie…

Mais le soleil perce le béton, l’accordéon, Vient hanter les couloirs de ces

bas-fonds, allez une p’tite chanson !

Le musicien sourit, mais c’est pas gratuit !

Un p’tit sou mon ami pour

ensoleiller ta vie…

(C'est ça Paris ?)

Ze zien er grijs uit in de ochtend, de Parijzenaars, Ze lezen in de metro hun

dagelijks, schijnbaar niets

Het geluid van de machine hoeft de woorden niet te overstemmen, Ze balden hun hoektanden,

ze verbergen hun tanden...

Ik, ik zit op mijn springstoel, Paris ik kom eraan!

wanneer op mij?

een paar peuters klonteren samen, het kan me niet schelen

Dat is het, je moet eruit, de beltoon verandert de stilte, een geluid dat je ziek maakt,

wie regeert altijd de dans...

Hier ben ik in het getij, en in galop, de Parijzenaars, Klik met hun hielen,

zoals hamers, er gek uitzien

Ik, ik ga tegen de stroom in, ik begreep niet helemaal, dat in dit soort dans,

geen ruimte voor fantasie...

Maar de zon doorboort het beton, de accordeon, Komt door de gangen van deze

ondiepe wateren, ga een liedje!

De muzikant lacht, maar het is niet gratis!

Een klein centje mijn vriend voor

fleur je leven op...

(Is dit Parijs?)