À bout d'souffle - Les Hurlements d'Léo

Les yeux ébouriffés de complexes, j’me raffistole tant bien que mal

Une allure empruntée à un héros de cinéma qui ignore l’axistence des

Couleurs

Un sourire aussi avenant qu’une porte

De prison qui connaît l’existence des voleurs

J’suis partout comme ailleurs, transparant et tout seul

Second rôle dans un film noir et blanc

Elles ont trop, entendu!

tes leçons d’politesse, je les oublie, je

Regarde devant moi

Elles sont trop crues, superflues, tes leçons de tendresse

Tes carresses me laissent un goût de tristesse

Les yeux ébouriffés de détresse quand elle m’envoie me faire foutre

Tranquillement en m’disant qu’j’suis plus drôle, qu’mes amis sont

Penibles

Tu préfères sans aucun doute, la version élducorée de notre love

Story spaghetti

Dans laquelle madame serait servie

Il va sans dire, j’n’ai pas su regarder devant moi

Il peut en rire celui qui s’accroche à ton bras

Elles ont trop vécu, entendu!

tes leçons d’gentillesses

Je t’oublie, je te laisse dérrière moi

Elles sont trop crues, superflues, tes belles leçons de fesses

J’n’y crois plus

Je ne t’aime plus, je te laisse

Les yeux éclaboussés de clichés, elle déambule, soigne le mal

Par la racine

Elle passe l'éponge sur notre pelloche de série b, nos repas

Trop arrosés

Nos gueules de bois pas assumées, nos histoires d' endimanchés

Nos rock’n’roll supermarché, la vie d’un acteur amateur

Et d’une actrice un peu râtée qui sont partout comme ailleurs

Transparents et tous seuls, à bout de souffle dans un film

Noir et blanc

Ogen vol met complexen, ik patch mezelf zo goed als ik kan

Een blik geleend van een filmheld die het bestaan ​​negeert van

kleuren

Een glimlach zo gastvrij als een deur

Wie weet van dieven uit de gevangenis

Ik ben overal zoals elders, transparant en helemaal alleen

Bijrol in een zwart-witfilm

Ze hebben te veel gehoord!

je lessen van beleefdheid, ik vergeet ze, I

kijk voor me uit

Ze zijn te rauw, overbodig, jouw lessen van tederheid

Je liefkozingen laten me achter met een vleugje droefheid

Ogen trilden van verdriet terwijl ze me neukt

Rustig tegen mezelf zeggen dat ik grappiger ben, dat mijn vrienden zijn

Pijnlijk

Je geeft absoluut de voorkeur aan de verwaterde versie van onze liefde

spaghetti verhaal

waarin Madame geserveerd zou worden

Onnodig te zeggen dat ik niet vooruit kon kijken

Hij kan lachen die zich aan je arm vastklampt

Ze hebben te veel geleefd, hoor!

jouw lessen van vriendelijkheid

Ik vergeet je, ik laat je achter

Ze zijn te rauw, overbodig, je mooie kont lessen

Ik geloof het niet meer

Ik hou niet meer van je, ik verlaat je

Ogen vol clichés, ze dwaalt rond, geneest de pijn

bij de wortel

Ze veegt de handdoek af over onze b-serie pelloche, onze maaltijden

Te bewaterd

Onze katers niet aangenomen, onze verhalen van verkleed

Onze rock'n'roll-supermarkt, het leven van een amateuracteur

En van een ietwat mislukte actrice die overal is als elders

Transparant en helemaal alleen, buiten adem in een film

Zwart en wit