Раскинулось море широко II - Леонид Утёсов

Раскинулось море широко

И волны бушуют вдали.

"Товарищ, мы едем далеко,

По-дальше от нашей земли."

Не слышно на палубе песен

И Красное Море шумит,

А берег и мрачен и тесен,

Как вспомнишь, так сердце болит.

На баке уж восемь пробило,

Товарища надо сменить.

По трапу едва он спустился,

Механик кричит: "Шевелись!"

Товарищ, я вахты не в силах стоять -

Сказал кочегар кочегару.

Огни в моих топках совсем не горят,

В котлах не сдержать мне уж пару.

"Пойди заяви ты, что я заболел

И вахту не кончив бросаю,

Весь потом истек, от жары изнемог,

Работать нет сил - умираю."

Товарищ ушел... Он лопату схватил,

Собравши последние силы,

Дверь топки привычным толчком отворил

И пламя его озарило:

Лицо его, плечи, открытую грудь,

И пот, с них струившийся градом.

О, если бы мог кто туда заглянуть,

Назвал кочегарку бы адом!

Котлы паровые зловеще шумят,

От силы паров содрогаясь.

Как тысячи змей те пары же шипят,

Из труб кое-где прорываясь.

А он, изгибаясь пред жарким огнем,

Лопатой бросал ловко уголь.

Внизу было мрачно - луч солнца и днем

Не может проникнуть в тот угол.

Нет ветра сегодня, нет мочи стоять,

Согрелась вода, душно, жарко.

Термометр поднялся аж на сорок пять,

Без воздуха вся кочегарка.

Окончив кидать, он напился воды,

Воды опресненной, нечистой.

С лица его падал пот, сажи следы,

Услышал он речь машиниста:

"Ты вахты не кончил - не смеешь бросать,

Механик тобой недоволен.

Ты к доктору должен пойти и сказать -

Лекарство он даст, если болен."

За поручни слабо хватаясь рукой,

По трапу он вверх подымался,

Идти за лекарством в приемный покой

Не мог, от жары задыхался.

На палубу вышел, сознания уж нет,

В глазах его все помутилось.

Увидел на миг ослепительный свет,

Упал – сердце больше не билось.

К нему подбежали с холодной водой,

Стараясь привести его в чувство.

Но доктор сказал, покачав головой:

Бессильно здесь наше искусство.

Всю ночь в лазарете покойный лежал

В костюме матроса одетый.

В руках восковую свечу он держал,

Воск таял, жарою нагретый.

Проститься с товарищем утром пришли

Матросы, друзья кочегара.

Последний подарок ему поднесли,

Колосник обгорелый и ржавый.

К ногам привязали ему колосник

И койкою труп обернули.

Пришел корабельный священник-старик,

И слезы у многих блеснули.

Был тих, неподвижен в тот миг океан,

Как зеркало воды блестели.

Явилось начальство, пришел капитан,

И "Вечную память" пропели.

Доску приподняли дрожащей рукой,

И в саване тело скользнуло.

В пучине глубокой безвестной морской

Навеки, плеснув, утонуло.

Напрасно старушка ждет сына домой,

Ей скажут – она зарыдает,

А волны бегут от винта за кормой,

И след их вдали пропадает.

De zee spreidde zich wijd uit

En de golven razen in de verte.

"Kameraad, we gaan ver,

Weg van ons land."

Niet gehoord op het dek van liedjes

En de Rode Zee brult

En de kust is donker en krap,

Zoals je je herinnert, doet je hart zoveel pijn.

Acht heeft al op de tank geslagen,

De vriend moet worden gewijzigd.

Zodra hij de ladder afdaalde,

De monteur roept: "Verplaatsen!"

Kameraad, ik kan de wacht niet uitstaan...

zei de stoker tegen de stoker.

De vuren in mijn ovens branden helemaal niet,

Ik kan er geen paar in de ketels houden.

"Ga me vertellen dat ik ziek ben

En ik verlaat het horloge zonder af te maken,

Allen stierven toen, uitgeput van de hitte,

Ik heb geen kracht om te werken - ik ga dood.

De kameraad ging weg... Hij pakte een schop,

De laatste krachten verzamelen

De deur van de vuurhaard werd geopend met een bekende druk

En de vlam verlichtte hem:

Zijn gezicht, schouders, open borst,

En het zweet dat van hen afstroomt.

Oh, als iemand daar zou kunnen kijken,

Ik zou de stoker de hel noemen!

Stoomketels maken een onheilspellend geluid,

Trillend van de kracht van de dampen.

Als duizenden slangen sissen die koppels,

Ergens uit de leidingen breken.

En hij, buigend voor het hete vuur,

Hij gooide vakkundig kolen met een schop.

Beneden was het somber - een straaltje zon en dag

Ik kan niet in die hoek komen.

Geen wind vandaag, geen urine om te staan,

Het water werd warm, benauwd, heet.

De thermometer steeg maar liefst vijfenveertig,

Zonder lucht de hele stoker.

Nadat hij klaar was met gooien, dronk hij water,

Ontzout water, onzuiver.

Zweet viel van zijn gezicht, roetsporen,

Hij hoorde de chauffeur zeggen:

"Je hebt je horloge nog niet af - je durft niet te stoppen,

De monteur is niet blij met je.

Je moet naar de dokter gaan en zeggen...

Hij zal medicijnen geven als hij ziek is."

Zwak grijpend naar de leuningen,

Hij klom de ladder op,

Ga naar de eerste hulp voor medicijnen

Ik kon het niet, ik stikte van de hitte.

Hij ging aan dek, er is geen bewustzijn meer,

Alles was troebel in zijn ogen.

Ik zag even een verblindend licht,

Viel - het hart klopte niet meer.

Ze renden naar hem toe met koud water,

Proberen hem tot bezinning te brengen.

Maar de dokter zei hoofdschuddend:

Onze kunst staat hier machteloos.

De hele nacht in de ziekenboeg lag de overledene

Gekleed in een matrozenpakje.

Hij hield een kaars in zijn handen,

De was smolt, verwarmd door de hitte.

Ze kwamen 's ochtends afscheid nemen van een vriend

Zeelieden, vrienden van de stoker.

Het laatste geschenk werd hem gegeven,

Het rooster is verbrand en roestig.

Er was een rooster aan zijn voeten gebonden

En ze wikkelden het lijk in een stapelbed.

De oude priester van het schip kwam,

En velen barstten in tranen uit.

De oceaan was stil, roerloos op dat moment,

Als een spiegel straalde het water.

De autoriteiten kwamen, de kapitein kwam,

En ze zongen "Eternal Memory".

Met bevende hand werd het bord opgetild,

En in de lijkwade gleed het lichaam weg.

In de afgrond van de diepe onbekende zee

Voor altijd, spetterend, verdronken.

Tevergeefs wacht de oude vrouw op haar zoon thuis,

Ze zullen haar vertellen - ze zal snikken,

En de golven lopen van de propeller achteruit,

En hun spoor verdwijnt in de verte.