Московские Окна - Леонид Утёсов

Вот опять небес темнеет высь,

Вот и окна в сумраке зажглись.

Здесь живут мои друзья,

И, дыханье затая,

В ночные окна вглядываюсь я.

Я могу под окнами мечтать,

Я могу, как книги, их читать,

И, заветный свет храня,

И волнуя, и маня,

Они, как люди, смотрят на меня.

Я, как в годы прежние, опять

Под окном твоим готов стоять,

И на свет его лучей

Я всегда спешу быстрей,

Как на свиданье с юностью моей.

Я любуюсь вами по ночам,

Я желаю, окна, счастья вам...

Он мне дорог с давних лет,

И его яснее нет -

Московских окон негасимый свет.

Hier wordt de lucht weer hoog donker,

Hier zijn de ramen verlicht in de schemering.

Mijn vrienden wonen hier

En, ademloos,

Ik tuur door de nachtramen.

Ik kan dromen onder de ramen

Ik kan ze lezen als boeken

En, het dierbare licht behouden,

En spannend, en aanlokkelijk,

Het zijn net mensen die naar me kijken.

Ik, net als in voorgaande jaren, weer

Klaar om onder je raam te staan,

En in het licht van zijn stralen

Ik heb altijd haast

Zoals een date met mijn jeugd.

Ik bewonder je 's nachts

Ik wens, ramen, geluk voor jou ...

Hij is me al heel lang dierbaar,

En het is niet duidelijker -

Moskou ramen onblusbaar licht.