Дождь - Леонид Утёсов

Сады притихли.

Туча идёт темна, светла.

Двух путников дорога далеко увела.

Проходят мимо яблонь, смородины густой

С попутчицей случайной учитель молодой.

Не зная, кто такая, он полпути молчал

И тросточкой рассеянно по яблоням стучал.

Потом разговорились, но, подступив стеной,

Дождь зашумел по листьям и хлынул проливной.

Они под клён свернули: его листва густа.

Но падает сквозь листья тяжёлая вода.

Накрылись с головою они одним плащом

И девушка прижалась к его груди плечом.

Идёт в район машина — водителю смешно:

Стоят накрывшись двое, а дождь

Прошёл давно.

De tuinen zijn rustig.

De wolk wordt donker, licht.

De weg voerde de twee reizigers ver weg.

Passeer appelbomen, dikke aalbessen

Met een medereiziger, een willekeurige jonge leraar.

Niet wetende wie ze was, was hij halverwege stil

En met zijn wandelstok tikte hij afwezig op de appelbomen.

Toen begonnen ze te praten, maar toen ze de muur naderden,

De regen ritselde op de bladeren en stroomde met bakken uit de lucht.

Ze draaiden zich onder de esdoorn: het blad is dik.

Maar er valt zwaar water door de bladeren.

Ze bedekten hun hoofd met één mantel

En het meisje drukte haar schouder tegen zijn borst.

Een auto rijdt het gebied in - de bestuurder is grappig:

Twee staan ​​bedekt, en de regen

Lang geleden verdwenen.