Gentle On My Mind - Leonard Nimoy

Well it’s knowing that your door is always open and your path is free to walk

That makes me tend to keep my sleeping bag rolled up And stashed behind your couch

And it’s knowing I’m not shacked by forgotten words and bons

And the ink stains that have dried upon some line

That keeps you in the back roads by the rivers of my mem’ry

That keeps you ever gentle on my mind

It’s not clinging to the rocks and I’d be planted on their columns now that

binds me Or something that somebody said because they thought we fit together walking

It’s just knowin' that the world will not be cursin' or forgiving

When I walk along some railroad track and find

That you’re movin' on the back roads by the rivers of my mem’ry

And for hours you’re just gentle on my mind

Though the wheet fields and the clothes lines

And the junk yards and the highways come between us And some other woman cryin' to her mama cause she turned and I was gone

I still might run in silence tears of joy might stain my face

And a summer sun might burn me till I’m blind

But not to where I cannot see you walking on the back roads

By the rivers flowin' gentle on my mind

I dipped my cup of soap back from a gurgling crackling caltron in some train

yard

My beard a roughen coal pile and a dirty hat pulled low across my face

Through cupped hands round a tin can I pretend I hold you to my breast and find

That you’re waving from the back roads by the rivers of my mem’ry

Ever smiling ever gentle on my mind mhm

Nou, het is weten dat je deur altijd open staat en dat je pad vrij is om te lopen

Daardoor heb ik de neiging om mijn slaapzak opgerold te houden en achter je bank te verstoppen

En het is weten dat ik niet geketend ben door vergeten woorden en bons

En de inktvlekken die op een lijn zijn opgedroogd

Dat houdt je op de weggetjes bij de rivieren van mijn geheugen

Dat houdt je altijd zacht voor mijn geest

Het plakt niet aan de rotsen en ik zou nu op hun kolommen worden geplant

bindt me of iets dat iemand zei omdat ze dachten dat we bij elkaar passen wandelen

Het is gewoon weten dat de wereld niet zal vloeken of vergeven

Als ik langs een spoorlijn loop en vind?

Dat je over de weggetjes langs de rivieren van mijn geheugen beweegt

En urenlang ben je gewoon zachtaardig voor mijn geest

Hoewel de tarwevelden en de waslijnen

En de schroothopen en de snelwegen komen tussen ons en een andere vrouw die huilt tegen haar moeder, want ze draaide zich om en ik was weg

Ik zou nog steeds in stilte kunnen rennen, tranen van vreugde zouden mijn gezicht kunnen bevlekken

En een zomerzon kan me verbranden tot ik blind ben

Maar niet naar waar ik je niet kan zien lopen op de weggetjes

Door de rivieren die zacht stromen voor mijn geest

Ik doopte mijn kopje zeep terug van een gorgelende knetterende caltron in een trein

tuin

Mijn baard, een opgeruwde kolenstapel en een vuile hoed laag over mijn gezicht getrokken

Door tot een kom gevormde handen rond een blikje doe ik alsof ik je aan mijn borst houd en vind

Dat je zwaait vanaf de weggetjes bij de rivieren van mijn geheugen

Ooit glimlachend ooit zacht voor mijn geest mhm