Tu sors souvent - Léo Ferré

Tu sors souvent, la mer, c’est pas bon pour ta voix

Tu devrais mettre un pull, t’as bien assez d’moutons

Et puis prendre ton carrosse et puis rentrer chez toi

Trois cent mille chevaux, là-bas, disent ton nom

Tu sors souvent, la mer, fais gaffe aux inconnus

Avec leur pipe en l’air qui canarde le ciel

Et leur sarrau de fer et leurs toiles perdues

Le vent n’a rien à faire avec ces criminels

Ça s’appelle bateau et ça marche au mazout

Dès le petit matin, ça s’en met plein le trou

Ça sait pas marcher droit, ça flirte avec radar

Un espion, un poulet, un voyeur, un bavard

Tu sors souvent, la mer, à ton âge, il faut pas

Tu mets ta vague à l’air comme une fille dans les bois

Et ça donne des idées à ceux qui n’en n’ont pas

Ça se met une casquette et ça s' fout dans tes bras

Tu sors souvent, la mer, comme les filles de la rue

Qui montent sans raison avec un inconnu

Parce que c’est l’usage et qu’elles ont seize ans

Et que l’on peut faire naufrage sans avoir toutes ses dents

Ça s’appelle l’amour et ça marche au chiqué

Dès la tombée du jour, ça boucle ses paquets

Un voyage au long cours dans la rue Réaumur

C’est cinq à six minutes, et encore… C’est pas sûr !

Tu sors souvent, la mer, tu te fais les yeux bleus

Tu mets du vert parfois pour voir les amoureux

Qui regardent le creux que te fait la marée

Qui des fois s’y confondent en croyant se marrer

Tu sors souvent, la mer, mais tu n’as pas d'époux

Dans ta maison de dunes, tu nous lèches la joue

Et tu repars là-bas comme un rêve insensé

Qui toujours recommence et toujours se défait

Ça s’appelle la vie, ça marche au baratin

Ça se fout des chapeaux, des bijoux, des chagrins

Ça sort au syndicat, au ciné et, crois-moi

Ça sort et puis ça rentre faire des mômes à l’Etat

Tu sors souvent, la mer, emmène-moi avec toi.

Je gaat vaak naar buiten, de zee is niet goed voor je stem

Je moet een trui aantrekken, je hebt genoeg schapen

En dan je koets nemen en dan naar huis gaan

Driehonderdduizend paarden, zeg je naam

Je gaat vaak uit, de zee, pas op voor vreemden

Met hun pijp in de lucht schietend in de lucht

En hun ijzeren rokken en hun verloren webben

De wind heeft niets te maken met deze criminelen

Het heet een boot en het vaart op olie

Vanaf de vroege ochtend vult het het gat

Hij weet niet hoe hij recht moet lopen, hij flirt met radar

Een spion, een kip, een voyeur, een roddel

Je gaat vaak uit, de zee, op jouw leeftijd zou je dat niet moeten doen

Je zwaait in de lucht als een meisje in het bos

En het geeft ideeën aan degenen die er geen hebben

Het zet een pet op en het neukt in je armen

Je gaat vaak uit, de zee, zoals de meisjes op straat

Die zonder reden naar boven gaan met een vreemde?

Want dat is de gewoonte en ze zijn zestien

En je kunt schipbreuk lijden zonder al je tanden te hebben

Het heet liefde en het werkt op de quid

Zodra de zon ondergaat, pakt hij zijn koffers

Een lange reis in de rue Réaumur

Het is vijf tot zes minuten, en toch... Het is niet zeker!

Je gaat vaak uit, de zee, je maakt je ogen blauw

Je trekt soms groen aan om de geliefden te zien

Die kijken naar de holte die het getij voor je maakt

Die soms in de war raken door te denken dat ze lachen

Je gaat vaak uit, de zee, maar je hebt geen man

In je duinhuis lik je onze wang

En je gaat daar terug als een gekke droom

Die altijd opnieuw begint en altijd weer ongedaan wordt gemaakt

Het heet leven, het werkt als een spiel

Wie geeft er om hoeden, juwelen, verdriet

Het komt uit bij de vakbond, in de bioscoop en geloof me

Het gaat uit en dan gaat het erin om kinderen in de staat te maken

Je gaat vaak uit, zee, neem me mee.