Le lit - Léo Ferré

Cette antichambre du tombeau où froissent comme des drapeaux

Les draps glacés par la tempête

Ce tabernacle du plaisir avec la porte du désir

Battant sur l’ennui de la fête

Cette horizontale façon de mettre le coeur à raison

Et le reste dans l’habitude

Et cette pâleur qu’on lui doit, dès que l’on emmêle nos doigts

Pour la dernière solitude

Le lit, fait de toile ou de plume, le lit, quand le rêve s’allume

Cette maison du rêve clos sur le grabat, dans le berceau

Au point du jour ou de Venise

Cette fraternité de nuit qui peut assembler dans un lit

L’intelligence et la bêtise

Qu’il soit de paille ou bien de soie, pour le soldat ou pour le roi

Pour la putain ou la misère

Qu’il soit carré, qu’il soit défait, qu’importe lorsque l’on y fait

Autre chose que la prière

Le lit, enfer pavé de roses, le lit, quand la mort se repose

Qu’il soit de marbre ou de sapin, quant au lit qui sera le mien

Dans le néant ou la lumière

Je veux qu’on ne le fasse point et qu’on y laisse un petit coin

Pour un ami que j’ai sur Terre

Cet ami que je laisserai, quand il me faudra dételer

Pour l’aventure ou la poussière

Ce frère de mes longues nuits et que l’on appelle l’ennui

Au fond du lit des solitaires

Le lit, quand s’endort le mystère, sans bruit, dans la vie passagère.

Deze voorkamer van het graf waar ruisen als vlaggen

De lakens bevroren door de storm

Deze tabernakel van plezier met de deur van verlangen

Inslaan tegen feestverveling

Deze horizontale manier om het hart recht te zetten

En de rest zoals gewoonlijk

En die bleekheid zijn we hem verschuldigd, zodra we onze vingers in de war brengen

Voor de laatste eenzaamheid

Het bed, gemaakt van canvas of veren, het bed, wanneer de droom oplicht

Dit huis van dromen gesloten op de pallet, in de wieg

Bij dageraad of Venetië

Deze nacht broederschap die zich in een bed kan verzamelen

Intelligentie en domheid

Of het nu stro of zijde is, voor de soldaat of voor de koning

Voor de hoer of de ellende

Laat het vierkant zijn, laat het ongedaan maken, wat je ook doet

Iets anders dan gebed

Het bed, de hel geplaveid met rozen, het bed, wanneer de dood rust

Of het nu marmer of spar is, wat betreft het bed dat van mij zal zijn

In het niets of in het licht

Ik wil het niet doen en een klein hoekje achterlaten

Voor een vriend die ik op aarde heb

Deze vriend zal ik verlaten, als ik moet ontkoppelen

Voor avontuur of stof

Deze broer van mijn lange nachten en noemde verveling

Op de bodem van het eenzame bed

Het bed, wanneer het mysterie in slaap valt, geruisloos, in het voorbijgaande leven.