Le vin de l'assassin - Léo Ferré

Ma femme est morte, je suis libre !

Je puis donc boire tout mon soûl.

Lorsque je rentrais sans un sou,

Ses cris me déchiraient la fibre.

Autant qu’un roi je suis heureux;

L’air est pur, le ciel admirable…

Nous avions un été semblable

Lorsque j’en devins amoureux !

L’horrible soif qui me déchire

Aurait besoin pour s’assouvir

D’autant de vin qu’en peut tenir

Son tombeau;

- ce n’est pas peu dire:

Je l’ai jetée au fond d’un puits,

Et j’ai même poussé sur elle

Tous les pavés de la margelle.

— Je l’oublierai si je le puis !

Au nom des serments de tendresse,

Dont rien ne peut nous délier,

Et pour nous réconcilier

Comme au beau temps de notre ivresse,

J’implorai d’elle un rendez-vous,

Le soir, sur une route obscure.

Elle y vint !

— folle créature !

Nous sommes tous plus ou moins fous !

Elle était encore jolie,

Quoique bien fatiguée !

et moi,

Je l’aimais trop !

voilà pourquoi

Je lui dis: Sors de cette vie !

Nul ne peut me comprendre.

Un seul

Parmi ces ivrognes stupides

Songea-t-il dans ses nuits morbides

A faire du vin un linceul?

Cette crapule invulnérable

Comme les machines de fer

Jamais, ni l'été ni l’hiver,

N’a connu l’amour véritable,

Avec ses noirs enchantements

Son cortège infernal d’alarmes,

Ses fioles de poison, ses larmes,

Ses bruits de chaîne et d’ossements !

— Me voilà libre et solitaire !

Je serai ce soir ivre mort;

Alors, sans peur et sans remord,

Je me coucherai sur la terre,

Et je dormirai comme un chien !

Le chariot aux lourdes roues

Chargé de pierres et de boues,

Le wagon enragé peut bien

Ecraser ma tête coupable

Ou me couper par le milieu,

Je m’en moque comme de Dieu,

Du Diable ou de la Sainte Table !

Recueil: Les fleurs du mal

Mijn vrouw is dood, ik ben vrij!

Zodat ik mijn buik vol kan drinken.

Toen ik berooid thuiskwam,

Haar geschreeuw scheurde mijn vezels.

Zo gelukkig als een koning ben ik;

De lucht is zuiver, de lucht prachtig...

Wij hebben een soortgelijke zomer gehad

Toen ik verliefd werd!

De vreselijke dorst die me verscheurt

Zou moeten voldoen

Zoveel wijn als er kan bevatten

Zijn graf;

- Dat zegt iets:

Ik gooide haar in een put,

En ik duwde zelfs op haar

Alle kasseien van de coping.

"Ik zal het vergeten als ik kan!"

In de naam van eden van tederheid,

waarvan niets ons kan losmaken,

En om ons te verzoenen

Zoals in de goede oude tijd van onze dronkenschap,

Ik smeekte haar om een ​​date,

In de avond, op een donkere weg.

Ze kwam!

"Gek wezen!"

We zijn allemaal min of meer gek!

Ze was nog steeds mooi

Hoewel erg moe!

en ik,

Ik hield te veel van hem!

daarom

Ik zeg tegen hem: Ga uit dit leven!

Niemand kan me begrijpen.

Maar een

Tussen deze stomme dronkaards

hij mijmerde in zijn morbide nachten

Van wijn een lijkwade maken?

Deze onkwetsbare schurk

Zoals ijzermachines

Nooit, noch zomer noch winter,

Heeft nooit ware liefde gekend,

Met zijn zwarte betoveringen

Zijn helse stoet van alarmen,

Haar gifflesjes, haar tranen,

Zijn geluiden van kettingen en botten!

"Hier ben ik vrij en eenzaam!"

Ik zal vanavond dood dronken zijn;

Dus, zonder angst en zonder spijt,

Ik zal op de grond liggen,

En ik zal slapen als een hond!

De kar met zware wielen

Beladen met stenen en modder,

De woedende wagen kan best

Verpletter mijn schuldige hoofd

Of snijd me doormidden,

Het kan me niet schelen zoals God,

Van de duivel of van de heilige tafel!

Collectie: De bloemen van het kwaad