Spleen - Léo Ferré

Quand le ciel bas et lourd pèse comme un couvercle

Sur l’esprit gémissant en proie aux longs ennuis

Et que de l’horizon embrassant tout le cercle

Il nous verse un jour noir plus triste que les nuits;

Quand la terre est changée en un cachot humide

Où l’Espérance, comme une chauve-souris

S’en va battant les murs de son aile timide

Et se cognant la tête à des plafonds pourris;

Quand la pluie étalant ses immenses traînées

D’une vaste prison imite les barreaux

Et qu’un peuple muet d’infâmes araignées

Vient tendre ses filets au fond de nos cerveaux

Des cloches tout à coup sautent avec furie

Et lancent vers le ciel un affreux hurlement

Ainsi que des esprits errants et sans patrie

Qui se mettent à geindre opiniâtrement

Et de longs corbillards, sans tambours ni musique

Défilent lentement dans mon âme;

l’Espoir

Vaincu, pleure, et l’Angoisse atroce, despotique

Sur mon crâne incliné plante son drapeau noir

Wanneer de lucht laag en zwaar weegt als een deksel

Op de kreunende geest in lange problemen

En die van de horizon die de hele cirkel omarmt

Hij schenkt ons een zwarte dag droeviger dan de nachten;

Wanneer de aarde verandert in een vochtige kerker

Waar Hoop, als een vleermuis

Gaat tegen de muren van zijn schuchtere vleugel slaan

En met hun hoofd bonzen op rottende plafonds;

Wanneer de regen zijn immense strepen uitspreidt

Van een enorme gevangenis imiteert de tralies

En een dom volk van beruchte spinnen

Komt zijn netten diep in onze hersenen uitwerpen

Bellen springen plotseling van woede

En stuur een vreselijk gehuil naar de hemel

Evenals zwervende en dakloze geesten

Die koppig beginnen te zeuren

En lange lijkwagens, zonder drums of muziek

Scroll langzaam door mijn ziel;

Hoop

Verslagen, weent, en de afschuwelijke, despotische Anguish

Op mijn gekantelde schedel plant zijn zwarte vlag