Requiem - Léo Ferré

Pour ce rythme inférieur dont t’informe la Mort

Pour ce chagrin du temps en six cent vingt-cinq lignes

Pour le bateau tranquille et qui se meurt de Port

Pour ce mouchoir à qui tes larmes font des signes

Pour le cheval enfant qui n’ira pas bien loin

Pour le mouton gracieux le couteau dans le rouge

Pour l’oiseau descendu qui te tient par la main

Pour l’homme désarmé devant l’arme qui bouge

Pour tes jeunes années à mourir chaque jour

Pour tes vieilles années à compter chaque année

Pour les feux de la nuit qui enflamment l’amour

Pour l’orgue de ta voix dans ta voix en allée

Pour la perforation qui fait l’ordinateur

Et pour l’ordinateur qui ordonne ton âme

Pour le percussionniste attentif à ton coeur

Pour son inattention au bout du cardiogramme

Pour l’enfant que tu portes au fond de l’autobus

Pour la nuit adultère où tu mets à la voile

Pour cet amant passeur qui ne passera plus

Pour la passion des araignées au fond des toiles

Pour l’aigle que tu couds sur le dos de ton jeans

Pour le loup qui se croit sur les yeux de quelqu’un

Pour le présent passé à l’imparfait du spleen

Pour le lièvre qui passe à la formule Un

Pour le chic d’une courbe où tu crois t'évader

Pour le chiffre évadé de la calculatrice

Pour le regard du chien qui veut te pardonner

Pour la Légion d’Honneur qui sort de ta matrice

Pour le salaire obscène qu’on ne peut pas montrer

Pour la haine montant du fond de l’habitude

Pour ce siècle imprudent aux trois quarts éventé

Pour ces milliards de cons qui font la solitude

Pour tout ça le silence

Voor dit lagere ritme waarover de Dood je informeert

Voor dit verdriet van de tijd in zeshonderdvijfentwintig regels

Voor het stille schip dat sterft van Port

Voor deze zakdoek wenken je tranen

Voor het jonge paard dat niet ver komt

Voor de sierlijke schapen het mes in het rood

Voor de neergedaalde vogel die je hand vasthoudt

Voor de ontwapende man voor het wapen dat beweegt

Voor je jonge jaren om elke dag te sterven

Voor uw oude jaren die elk jaar tellen

Voor de vuren van de nacht die liefde doen ontbranden

Voor het orgel van je stem in je stem door het gangpad

Voor de punch die de computer maakt

En voor de computer die je ziel ordent

Voor de percussionist met aandacht voor je hart

Voor zijn onoplettendheid aan het einde van het cardiogram

Voor het kind dat je achterin de bus draagt

Voor de overspelige nacht vaar je uit

Voor die passerende minnaar die niet meer voorbij zal gaan

Voor de passie van de spinnen diep in de webben

Voor de adelaar die je op de achterkant van je jeans naait

Voor de wolf die denkt dat hij in iemands ogen is

Voor het huidige verleden onvolmaakt van de milt

Voor de haas die naar de Formule 1 gaat

Voor de chic van een bocht waar je denkt te ontsnappen

Voor het nummer dat is ontsnapt uit de rekenmachine

Voor het uiterlijk van de hond die je wil vergeven

Voor het Legioen van Eer dat uit je baarmoeder komt

Voor het obscene salaris dat niet kan worden getoond

Voor haat die oprijst uit de diepten van gewoonte

Voor deze roekeloze driekwart muffe eeuw

Voor die miljarden idioten die eenzaamheid maken

Voor dit alles de stilte