Les métamorphoses du vampires - Léo Ferré

La femme cependant, de sa bouche de fraise

En se tordant ainsi qu’un serpent sur la braise

Et pétrissant ses seins sur le fer de son busc

Laissait couler ces mots tout imprégnés de musc:

«Moi, j’ai la lèvre humide, et je sais la science

De perdre au fond d’un lit l’antique conscience

Je sèche tous les pleurs sur mes seins triomphants

Et fais rire les vieux du rire des enfants

Je remplace, pour qui me voit nue et sans voiles

La lune, le soleil, le ciel et les étoiles !

Je suis, mon cher savant, si docte aux Voluptés

Lorsque j'étouffe un homme en mes bras redoutés

Ou lorsque j’abandonne aux morsures mon buste

Timide et libertine, et fragile et robuste

Que sur ces matelas qui se pâment d'émoi

Les anges impuissants se damneraient pour moi !

"

Quand elle eut de mes os sucé toute la moelle

Et que languissamment je me tournai vers elle

Pour lui rendre un baiser d’amour, je ne vis plus

Qu’une outre aux flancs gluants, toute pleine de pus !

Je fermai les deux yeux, dans ma froide épouvante

Et quand je les rouvris à la clarté vivante

A mes côtés, au lieu du mannequin puissant

Qui semblait avoir fait provision de sang

Tremblaient confusément des débris de squelette

Qui d’eux-mêmes rendaient le cri d’une girouette

Ou d’une enseigne, au bout d’une tringle de fer

Que balance le vent pendant les nuits d’hiver

De vrouw echter uit haar aardbeienmondje

Kronkelend als een slang op sintels

En haar borsten kneden op het ijzer van haar busk

Laat deze met musk doordrenkte woorden maar stromen:

"Ik heb een natte lip en ik ken de wetenschap

Om op de bodem van een bed het oude geweten te verliezen

Ik droog alle tranen op mijn triomfantelijke borsten

En laat oude mensen lachen met kinderlach

Ik vervang, voor wie mij naakt en zonder sluiers ziet

De maan, de zon, de lucht en de sterren!

Ik ben, mijn beste geleerde, zo geleerd in Pleasures

Als ik een man in mijn gevreesde armen smijt

Of wanneer ik me overgeef aan de beten van mijn borst

Verlegen en libertijn, en breekbaar en stevig

Dan op deze matrassen die bezwijmen van opwinding

Hulpeloze engelen zouden zichzelf voor mij verdoemen!

"

Toen ze mijn botten al het merg had leeggezogen

En loom wendde ik me tot haar

Om haar een kus van liefde terug te geven, leef ik niet meer

Wat een plakkerige huid vol pus!

Ik sloot beide ogen, in mijn koude angst

En als ik ze weer open voor levende helderheid

Aan mijn zijde, in plaats van de machtige pop

Die een voorraad bloed leek te hebben?

Skeletresten trilden verward

Wie van hen beantwoordde de kreet van een windwijzer?

Of een teken, aan het einde van een ijzeren staaf

Wat de wind zwaait op winternachten