Les assis - Léo Ferré

Noirs de loupes, grêlés, les yeux cerclés de bagues

Vertes, leurs doigts boulus crispés à leurs fémurs

Le sinciput plaqué de hargnosités vagues

Comme les floraisons lépreuses des vieux murs

Ils ont greffé dans des amours épileptiques

Leur fantasque ossature aux grands squelettes noirs

De leurs chaises;

leurs pieds aux barreaux rachitiques

S’entrelacent pour les matins et pour les soirs !

Ces vieillards ont toujours fait tresse avec leurs sièges

Sentant les soleils vifs percaliser leur peau

Ou, les yeux à la vitre où se fanent les neiges

Tremblant du tremblement douloureux du crapaud

Et les Sièges leur ont des bontés: culottée

De brun, la paille cède aux angles de leurs reins;

L'âme des vieux soleils s’allume, emmaillotée

Dans ces tresses d'épis où fermentaient les grains

Et les Assis, genoux aux dents, verts pianistes

Les dix doigts sous leur siège aux rumeurs de tambour

S'écoutent clapoter des barcarolles tristes

Et leurs caboches vont dans des roulis d’amour

— Oh !

ne les faites pas lever !

C’est le naufrage…

Ils surgissent, grondant comme des chats giflés

Ouvrant lentement leurs omoplates, ô rage !

Tout leur pantalon bouffe à leurs reins boursouflés

Et vous les écoutez, cognant leurs têtes chauves

Aux murs sombres, plaquant et plaquant leurs pieds tors

Et leurs boutons d’habit sont des prunelles fauves

Qui vous accrochent l’oeil du fond des corridors !

Puis ils ont une main invisible qui tue:

Au retour, leur regard filtre ce venin noir

Qui charge l’oeil souffrant de la chienne battue

Et vous suez, pris dans un atroce entonnoir

Rassis, les poings noyés dans des manchettes sales

Ils songent à ceux-là qui les ont fait lever

Et, de l’aurore au soir, des grappes d’amygdales

Sous leurs mentons chétifs s’agitent à crever

Quand l’austère sommeil a baissé leurs visières

Ils rêvent sur leur bras de sièges fécondés

De vrais petits amours de chaises en lisière

Par lesquelles de fiers bureaux seront bordés;

Des fleurs d’encre crachant des pollens en virgule

Les bercent, le long des calices accroupis

Tels qu’au fil des glaïeuls le vol des libellules

— Et leur membre s’agace à des barbes d'épis

Zwart met vergrootglazen, pokdalig, ogen omringd met ringen

Groen, hun uitpuilende vingers gebald bij hun dijbenen

De sinciput gekleed in vage norsheid

Zoals de melaatse bloemen van de oude muren

Ze geënt in epileptische liefdes

Hun grillige raamwerk met grote zwarte skeletten

Van hun stoelen;

hun voeten met gammele tralies

Verstrengelen voor ochtenden en avonden!

Deze oude mannen hebben altijd hun stoelen gevlochten

De felle zonnen voelen doordringen in hun huid

Of ogen naar de ruit waar de sneeuw vervaagt

Bevend van de pijnlijke beving van de pad

En de stoelen doen ze goed: brutaal

Van bruin geeft het kaf toe aan de hoeken van hun lendenen;

De ziel van oude zonnen licht op, ingebakerd

In deze vlechten van oren waar de granen aan het gisten waren

En de Zittende, knieën tot tanden, groene pianisten

De tien vingers onder hun stoel naar de geruchten van drums

Luister naar elkaar kabbelende droevige barcarolles

En hun noggins gaan in rollen van liefde

- Oh !

krijg ze niet omhoog!

Het is schipbreuk...

Ze duiken op, grommend als geslagen katten

Ze openen langzaam hun schouderbladen, oh woede!

Al hun broeken eten hun opgeblazen lendenen op

En je luistert naar ze, bonzend met hun kale hoofden

Naar de donkere muren, slaand en slaand met hun kromme voeten

En hun jasknopen zijn getaande pupillen

Die je aandacht trekken vanaf de achterkant van de gangen!

Dan hebben ze een onzichtbare hand die doodt:

Bij hun terugkeer filtert hun blik dit zwarte gif

Wie laadt het pijnlijke oog van de gehavende vrouwelijke hond op?

En jij zweet, gevangen in een ondraaglijke trechter

Oud, vuisten verdronken in vuile manchetten

Ze denken aan degenen die hen hebben doen opstaan

En, van zonsopgang tot zonsondergang, clusters van amandelen

Onder hun nietige kinnen trillen tot de dood

Wanneer een strenge slaap hun vizieren heeft laten zakken

Ze dromen op hun arm van bevruchte stoelen

Echte kleine liefdes voor stoelen op de rand

Waaraan trotse kantoren zullen worden begrensd;

Inktachtige bloemen die kommapollen spuwen

Schommel ze, langs gehurkte kelken

Zoals over de gladiolen de vlucht van libellen

— En hun lid ergert zich aan maïsbaarden