La tristesse - Léo Ferré

La tristesse a jeté ses feux rue d’Amsterdam

Dans les yeux d’une fille accrochée aux pavés

Les gens qui s’en allaient dans ce Paris de flamme

Ne la regardaient plus, elle s'était pavée

La tristesse a changé d’hôtel et vit en face

Et la rue renversée dans ses yeux du malheur

Ne sait plus par quel bout se prendre et puis se casse

Au bout du boulevard comme un delta majeur, la tristesse…

C’est un chat étendu comme un drap sur la route

C’est ce vieux qui s’en va doucement se casser

C’est la peur de t’entendre aux frontières du doute

C’est la mélancolie qu’a pris quelques années

C’est le chant du silence emprunté à l’automne

C’est les feuilles chaussant leurs lunettes d’hiver

C’est un chagrin passé qui prend le téléphone

C’est une flaque d’eau qui se prend pour la mer, la tristesse…

La tristesse a passé la main et court encore

On la voit quelquefois traîner dans le quartier

Ou prendre ses quartiers de joie dans le drugstore

Où meurent des idées découpées en quartiers

La tristesse a planqué tes yeux dans les étoiles

Et te mêle au silence étoilé des années

Dont le regard lumière est voilé de ces voiles

Dont tu t’en vas drapant ton destin constellé, la tristesse…

C’est cet enfant perdu au bout de mes caresses

C’est le sang de la terre avorté cette nuit

C’est le bruit de mes pas quand marche ta détresse

Et c’est l’imaginaire au coin de la folie

C’est ta gorge en allée de ce foulard de soie

C’est un soleil bâtard bon pour les rayons X

C’est la pension pour Un dans un caveau pour trois

C’est un espoir perdu qui se cherche un préfixe, le désespoir…

Verdriet wierp zijn licht op Amsterdam Street

In de ogen van een meisje dat zich vastklampt aan de kasseien

De mensen die weggingen in dit Parijs van vlammen

Ik keek niet meer naar haar, ze was stoned

Verdriet heeft hotels veranderd en woont tegenover

En de straat keerde in zijn ogen van ongeluk

Weet niet welk einde te nemen en pauzeert dan

Aan het einde van de boulevard als een grote delta, verdriet...

Het is een kat die als een laken op de weg ligt

Het is deze oude man die langzaam gaat breken

Het is de angst om je te horen op het randje van twijfel

Het is de melancholie die een paar jaar heeft geduurd

Het is het lied van de stilte geleend van de herfst

Het zijn de bladeren die hun winterbril opzetten

Het is een verleden verdriet dat de telefoon opneemt

Het is een plas die denkt dat het de zee is, verdriet...

Verdriet is voorbij en loopt weer

Ze wordt wel eens in de buurt rondgehangen

Of neem een ​​vrolijk kwartiertje in de drogisterij

Waar verdeeldheidsideeën sterven

Verdriet heeft je ogen verborgen in de sterren

En meng je met de sterrenstilte van de jaren

Wiens blik van licht is gesluierd met deze sluiers?

Van waaruit je je sterrenlot drapeert, het verdriet...

Het is dat verloren kind aan het einde van mijn liefkozingen

Het is het bloed van de aarde dat vanavond is geaborteerd

Het is het geluid van mijn voetstappen wanneer je nood verdwijnt

En het is fantasie op de hoek van de waanzin

Het is jouw keel in het gangpad van deze zijden sjaal

Het is een goede bastaardzon voor röntgenfoto's

Het is een pension voor één in een kluis voor drie

Het is een verloren hoop die op zoek is naar een voorvoegsel, wanhoop...