La Lettre - Léo Ferré

Ton ombre est l, sur ma table, et je ne saurais te dire

Comment le soleil factice des lampes s’en arrange

Je sais que tu es l, que tu ne m’as jamais quitt, jamais

Je t’ai dans moi, au profond, dans le sang, et tu cours dans mes veines

Tu passes dans mon cњur et tu te purifies dans mes poumons

Je t’aime, je te bois, je te vis, je t’envulve et c’est bien

Je t’apporte, ce soir, mon enfant de longtemps

Celui que je me suis fait, tout seul

Qui me ressemble, qui te ressemble

Qui sort de ton ventre, de ton ventre qui est dans ma tte

Tu es la sњur, la fille, la compagne et la poule de ce Dieu tout brlant

Qui claire nos nuits depuis que nous faisons nos nuits

Je t’aime, je t’aime

Il me semble qu’on m’a tir de toi et qu’on t’a sortie de moi

Quand tu parles, je m’enchante, quand je chante, je te parle

Nous venons d’ailleurs, tous les deux.

Personne ne le sait

Quand je mourrai, tu ne pourras plus vivre que dans l’alarme

Tu n’auras plus un moment toi

Tu seras mienne, par-del le chemin qui nous sparera

Et je t’appellerai, et tu viendras, si tu mourais, tu m’appellerais

Je suis la vie pour toi, et la peine, et la joie, et la Mort

Je meurs dans toi, et nos morts rassembles feront

Une nouvelle vie, unique, comme si deux toiles se rencontraient

Comme si elles devaient le faire de toute ternit

Comme si elles se collaient pour jouir jamais

Ce que tu fais, c’est bien, puisque tu m’aimes

Ce que je fais, c’est bien, puisque je t’aime

ce jour, cette heure, toujours, mon amour, mon amour…

Je schaduw is daar, op mijn tafel, en ik kan het je niet vertellen

Hoe de nepzon van de lampen het voor elkaar krijgt

Ik weet dat je hier bent, verliet me nooit, nooit

Ik heb je in mij, diep in mijn bloed, en je stroomt door mijn aderen

Je gaat door mijn hart en zuivert jezelf in mijn longen

Ik hou van je, ik drink je, ik leef je, ik neuk je en dat is prima

Ik breng je, vanavond, mijn kind van lang

Degene die ik zelf heb gemaakt, helemaal alleen

Wie lijkt op mij, wie lijkt op jou

Uit je buik komen, uit je buik die in mijn hoofd zit

Je bent zus, dochter, metgezel en kip van deze alles brandende God

Wie verlicht onze nachten sinds we onze nachten maken?

ik hou van jou Ik hou van jou

Het lijkt mij dat ik van jou werd weggenomen en dat jij van mij werd weggenomen

Als je spreekt, verheug ik me, als ik zing, spreek ik tot je

We komen allebei van elders.

Niemand weet

Als ik sterf, kun je alleen in paniek leven

Je hebt geen moment

Je zult van mij zijn, voorbij het pad dat ons zal scheiden

En ik zal je bellen, en je zult komen, als je stierf, zou je mij bellen

Ik ben het leven voor jou, en verdriet, en vreugde, en de dood

Ik sterf in jou, en onze doden samen zullen

Een nieuw leven, uniek, alsof twee doeken elkaar ontmoeten

Alsof ze het voor altijd moesten doen

Alsof ze bij elkaar blijven om nooit klaar te komen

Wat je doet is prima, omdat je van me houdt

Wat ik doe is prima, want ik hou van je

deze dag, dit uur, altijd, mijn liefste, mijn liefste...