L'éclair - Léo Ferré

Le travail humain!

c’est l’explosion qui éclaire mon abîme de temps en temps

«Rien n’est vanité;

à la science, et en avant!»

crie l’Ecclésiaste moderne,

c’est-à-dire Tout le monde

Et pourtant les cadavres des méchants et des fainéants tombent sur le cœur des

autres…

Ah!

vite, vite un peu;

là-bas, par delà la nuit, ces récompenses futures,

éternelles… les échappons-nous…

— Qu'y puis-je?

Je connais le travail;

et la science est trop lente.

Que la prière galope et que la lumière gronde… je le vois bien

C’est trop simple, et il fait trop chaud;

on se passera de moi.

J’ai mon devoir,

j’en serai fier à la façon de plusieurs, en le mettant de côté

Ma vie est usée.

Allons!

feignons, fainéantons, ô pitié!

Et nous existerons en

nous amusant, en rêvant amours monstres et univers fantastiques,

en nous plaignant et en nous querellant les apparences du monde, saltimbanque,

mendiant, artiste, bandit, — prêtre!

Sur mon lit d’hôpital, l’odeur de l’encens m’est revenue si puissante;

gardien des aromates sacrés, confesseur, martyr…

Je reconnais là ma sale éducation d’enfance.

Puis quoi… Aller mes vingt ans,

si les autres vont vingt ans…

Non!

non!

à présent je me révolte contre la mort!

Le travail paraît trop léger

à mon orgueil: ma trahison au monde serait un supplice trop court

Au dernier moment, j’attaquerais à droite, à gauche…

Alors, — oh!

— chère pauvre âme, l'éternité serait-elle pas perdue pour nous!

Menselijke arbeid!

het is de explosie die mijn afgrond van tijd tot tijd verlicht

“Niets is ijdelheid;

naar de wetenschap, en vooruit!”

roept de moderne Prediker,

d.w.z. iedereen

En toch vallen de lijken van de goddelozen en de lui op de harten van de...

anderen…

Ah!

snel, snel een beetje;

daar, voorbij de nacht, die toekomstige beloningen,

eeuwig... laten we aan ze ontsnappen...

"Wat kan ik er aan doen?"

Ik ken de baan;

en de wetenschap is te traag.

Laat het gebed galopperen en het licht brullen... ik kan het zien

Het is te simpel en het is te heet;

we doen het wel zonder mij.

Ik heb mijn plicht

Ik zal er trots op zijn zoals velen zijn, ik leg het terzijde

Mijn leven is versleten.

Laten we gaan!

laten we doen alsof, laten we doen alsof, oh jammer!

En we zullen bestaan ​​in

onszelf amuseren, dromen van monsterliefdes en fantastische universums,

door te klagen en met ons te twisten over de schijn van de wereld, mountebank,

bedelaar, kunstenaar, bandiet, - priester!

Op mijn ziekenhuisbed kwam de geur van wierook zo krachtig bij me terug;

bewaker van de heilige specerijen, biechtvader, martelaar...

Ik herken hierin mijn vuile jeugdige opvoeding.

Wat dan... Ga mijn twintig jaar,

als de anderen twintig worden...

Neen!

Neen!

nu kom ik in opstand tegen de dood!

Werk voelt te licht aan

tot mijn trots: mijn verraad aan de wereld zou een te korte kwelling zijn

Op het laatste moment zou ik rechts, links aanvallen...

Dus - o!

- lieve arme ziel, zou voor ons de eeuwigheid niet verloren gaan!