L'albatros - Léo Ferré

Souvent, pour s’amuser, les hommes d'équipage

Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers

Qui suivent, indolents compagnons de voyage

Le navire glissant sur les gouffres amers

A peine les ont-ils déposés sur les planches

Que ces rois de l’azur, maladroits et honteux

Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches

Comme des avirons traîner à côté d’eux

Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule

Lui, naguère si beau, qu’il est comique et laid

L’un agace son bec avec un brûle-gueule

L’autre mime, en boitant, l’infirme qui volait

Le poète est semblable au prince des nuées

Qui hante la tempête et se rit de l’archer

Exilé sur le sol au milieu des huées

Ses ailes de géant l’empêchent de marcher

Vaak, voor de lol, de bemanningsleden

Neem albatrossen, enorme vogels van de zeeën

Wie volgen, indolente medereizigers

Het schip dat over bittere afgronden glijdt

Nauwelijks legden ze ze op de planken

Dat deze koningen van azuur, onhandig en beschamend

Verlaten jammerlijk hun grote witte vleugels

Zoals roeiriemen die naast hen slepen

Deze gevleugelde reiziger, wat is hij onhandig en ruggengraat

Hij, ooit zo knap, hij is komisch en lelijk

Men irriteert zijn snavel met een mondbrander

De andere bootst, mank, de kreupele na die aan het vliegen was

De dichter is als de prins van de wolken

Wie achtervolgt de storm en lacht om de boogschutter

Verbannen op de vloer te midden van boos

Zijn gigantische vleugels zorgen ervoor dat hij niet kan lopen