Art poétique - Léo Ferré

De la musique avant toute chose,

Et pour cela préfère l’Impair

Plus vague et plus soluble dans l’air,

Sans rien en lui qui pèse ou qui pose.

Il faut aussi que tu n’ailles point

Choisir tes mots sans quelque méprise

Rien de plus cher que la chanson grise

Où l’Indécis au Précis se joint.

C’est des beaux yeux derrière des voiles,

C’est le grand jour tremblant de midi,

C’est, par un ciel d’automne attiédi,

Le bleu fouillis des claires étoiles!

Car nous voulons la Nuance encore,

Pas la Couleur, rien que la nuance!

Oh!

la nuance seule fiance

Le rêve au rêve et la flûte au cor!

Fuis du plus loin la Pointe assassine,

L’Esprit cruel et le rire impur,

Qui font pleurer les yeux de l’Azur,

Et tout cet ail de basse cuisine!

Prends l'éloquence et tords-lui son cou!

Tu feras bien, en train d'énergie,

De rendre un peu la Rime assagie.

Si l’on n’y veille, elle ira jusqu’où?

O qui dira les torts de la Rime!

Quel enfant sourd ou quel nègre fou

Nous a forgé ce bijou d’un sou

Qui sonne creux et faux sous la lime?

De la musique encore et toujours!

Que ton vers soit la chose envolée

Qu’on sent qui fuit d’une âme en allée

Vers d’autres cieux à d’autres amours.

Que ton vers soit la bonne aventure

Éparse au vent crispé du matin

Qui va fleurant la menthe et le thym…

Et tout le reste est littérature

Et tout le reste est littérature.

Muziek voor alles,

En daarvoor de voorkeur aan de Odd

Vager en beter oplosbaar in lucht,

Met niets in hem dat weegt of poseert.

Je moet ook niet gaan

Kies je woorden zonder enige fout

Niets duurder dan het grijze lied

Waar het onbesliste tot het precieze samenkomt.

Het zijn mooie ogen achter sluiers,

Het is de grote bevende dag van de middag,

Het is, bij een warme herfstlucht,

Het warrige blauw van heldere sterren!

Omdat we de Nuance weer willen,

Niet de kleur, alleen de schaduw!

Oh!

de schaduw alleen verloofd

De droom naar de droom en de fluit naar de hoorn!

Vlucht verder van het Murder Point,

De wrede Geest en het onzuivere gelach,

Die de ogen van het Azuur doen huilen,

En al die knoflook in de achtertuin!

Neem welsprekendheid en wring zijn nek!

Het ga je goed, energiek,

Om de Rime wat rustiger te maken.

Als we er niet op letten, hoe ver gaat het dan?

O wie zal het onrecht van Rime spreken!

Wat een doof kind of wat een gekke neger

Heeft ons dit juweel van een cent gesmeed

Wie klinkt hol en vals onder de kalk?

Muziek, opnieuw en altijd!

Laat je vers het ding zijn dat is weggevlogen

Dat we voelen vluchten voor een ziel in het gangpad

Naar andere luchten naar andere liefdes.

Laat je vers waarzeggerij zijn

Verstrooid in de frisse ochtendwind

Wie gaat er naar munt en tijm ruiken...

En al de rest is literatuur

En al de rest is literatuur.