Âme te souvient-il ? - Léo Ferré

Âme, te souvient-il, au fond du paradis

De le gare d’Auteuil et des trains de jadis

T’amenant chaque jour, venus de la Chapelle?

Jadis déjà!

Combien pourtant je me rappelle

Après les premiers mots de bonjour et d’accueil

Mon vieux bras dans le tien, nous quittions cet Auteuil

Et, sous les arbres pleins d’une gente musique

Notre entretien était souvent métaphysique

Ô tes forts arguments, ta foi du charbonnier!

Non sans quelque tendance, ô si franche!

à nier

Mais si vite quittée au premier pas du doute!

Et puis nous rentrions, plus que lents, par la route

Un peu des écoliers, chez moi, chez nous plutôt

Y déjeuner de rien, fumailler vite et tôt

Et dépêcher longtemps une vague besogne

Mon pauvre enfant, ta voix dans le bois de Boulogne!

Ziel, weet je nog, diep in de hemel?

Vanaf station Auteuil en treinen van weleer

Brengt u u elke dag uit de kapel?

Vroeger al!

Hoeveel hoewel ik me herinner?

Na de eerste woorden van hallo en welkom

Mijn oude arm in de jouwe, we verlieten deze Auteuil

En, onder de bomen vol vriendelijke muziek

Ons gesprek was vaak metafysisch

O je sterke argumenten, het geloof van je houtskoolbrander!

Niet zonder enige neiging, o zo openhartig!

ontkennen

Maar zo snel vertrokken bij de eerste stap van twijfel!

En toen kwamen we terug, meer dan langzaam, langs de weg

Een beetje van de schoolkinderen, bij mij thuis, liever bij ons thuis

Daar lunchen van niets, rook snel en vroeg?

En haast een vage taak voor een lange tijd

Mijn arme kind, je stem in het Bois de Boulogne!