L-Dopa - Laura Stevenson

I’m a bright, white egg and I incubate in a warm, yellow light in the winter.

And I’ll hatch on a snow-covered morning, and no one will be awake to see it

happen.

There is no history, there’s no expectation, just warm, yellow light on my skin.

And I’m blessed by my mother, though I’ll never know her, and I’ll never be

lonesome again.

I’m a bright entertainer in a silent theater I wearily quarry into.

And my mother she stands where the characters dance from the light at the

height of the room.

And every night I repeat the phrases, just to see if she predicts the changes.

And I’d die for a word if it’s all she’d afford but she closes up knowing it.

Where I am is right at the beginning of it, all I know I was born with.

Where she is, she is fixed in a prison so fast she is frozen, the air she

breathes is a slow wind.

I’m a tired arachnid, spinning loose in my threads, building lifetimes of

gossamer beds.

And the filigree waterdrops around my head, they absorb every word that I said.

There are no wings hitched to my spine, just an undying urge to climb.

And I’ll wait for my mother, supposing she’d bother to hold me and keep me a

while.

To hold me and keep me a while.

Ik ben een helder, wit ei en ik broed in de winter in een warm, geel licht.

En ik kom uit op een besneeuwde ochtend, en niemand zal wakker zijn om het te zien

gebeuren.

Er is geen geschiedenis, er is geen verwachting, alleen warm, geel licht op mijn huid.

En ik ben gezegend door mijn moeder, hoewel ik haar nooit zal kennen, en dat zal ik ook nooit worden

weer eenzaam.

Ik ben een slimme entertainer in een stil theater waar ik me vermoeid in stort.

En mijn moeder, ze staat waar de personages dansen vanuit het licht bij de

hoogte van de kamer.

En elke avond herhaal ik de zinnen, gewoon om te zien of ze de veranderingen voorspelt.

En ik zou doodgaan voor een woord als het alles is wat ze zich zou kunnen veroorloven, maar ze sluit af omdat ze het weet.

Waar ik ben, staat helemaal aan het begin, alles waarvan ik weet dat ik ermee geboren ben.

Waar ze is, zit ze vast in een gevangenis, zo snel dat ze bevroren is, de lucht die ze...

ademt is een langzame wind.

Ik ben een vermoeide spinachtige, die los in mijn draden ronddraait en levens bouwt aan

ragfijne bedden.

En de filigrane waterdruppels rond mijn hoofd, ze absorberen elk woord dat ik zei.

Er zijn geen vleugels aan mijn ruggengraat gekoppeld, alleen een onsterfelijke drang om te klimmen.

En ik wacht op mijn moeder, in de veronderstelling dat ze de moeite zou nemen om me vast te houden

terwijl.

Om me vast te houden en me een tijdje vast te houden.