Transient - Landscapes

Lost in a futile world, hung dry, malnourished and under weight

Mind numbing puerile for attainment, like a padded cell with no escape

I slipped unconscious, Incoherent interstate, familiar faded days burning exile,

and transient

Dead lying prone, ghost less eyes, to their own

Cruise ride under night fall, crying, «Oh, what could I learn from letting you

go»

You’re not alone

Head slung into cloud breaks, in ambience, before the waste of god

Dead weight left to free fall, I’ve come undone, in this sadistic world,

enshrined to the dark

Mood swings under rain, like there’s a heaven to fall

Blacked out by the railroad, «drowning my problems», with just the shirt on

your back, to shield from the cold

Locked in the mind of monotony, a creature of instinct, is dying hollow

Oh, I know you’re not alone, you know you’re alone

Sometimes I think about leaving

Solitude is intrinsic, I keep crawling to hate state

The clock knocks at my bedside, translucent skin, with only the power the speak

before it’s too late

Stone cold and your minds free, but love drugged on the phone

Bright lights from the airwaves, delusional, never mind what you think,

you know you’re not alone

Verdwaald in een zinloze wereld, droog opgehangen, ondervoed en onder het gewicht

Geestdodend kinderachtig voor het bereiken, als een gewatteerde cel zonder ontsnapping

Ik gleed bewusteloos, onsamenhangende interstate, vertrouwde vervaagde dagen brandende ballingschap,

en van voorbijgaande aard

Dood liggend liggend, spookloze ogen, voor hun eigen

Cruiserit onder het vallen van de nacht, huilend, "Oh, wat kan ik leren van je te laten"

Gaan"

Je bent niet alleen

Hoofd geslingerd in wolkenpauzes, in de sfeer, voor de verspilling van god

Dood gewicht overgelaten aan vrije val, ik ben ongedaan gemaakt, in deze sadistische wereld,

verankerd in het donker

Stemmingswisselingen onder regen, alsof er een hemel is om te vallen

Black-out bij de spoorweg, "mijn problemen verdrinken", met alleen het shirt aan

je rug, om je te beschermen tegen de kou

Opgesloten in de geest van eentonigheid, een schepsel van instinct, sterft hol

Oh, ik weet dat je niet alleen bent, je weet dat je alleen bent

Soms denk ik erover om weg te gaan

Eenzaamheid is intrinsiek, ik blijf kruipen naar de staat van haat

De klok klopt op mijn bed, doorschijnende huid, met alleen de kracht om te spreken

voordat het te laat is

Steenkoud en je geest vrij, maar liefde gedrogeerd aan de telefoon

Felle lichten uit de ether, waanvoorstellingen, laat staan ​​wat je denkt,

je weet dat je niet alleen bent