No Love - Landscapes

The morning rise, earth’s suspended state as it turns on its side

I can see the comet fade and the fear in me subsides

I often wonder, as the abyss above me, seems deeper at night

Is there another me somewhere staring back up to my eyes

Am I less of a man if I broke down and said I couldn’t be on my own

Or is sincerity lost and being alone is a friend I’ve come to know

We stepped along the moonlit bridge way glorifying a nostalgic past

So for every dwell, that’s draped in black, if this is love, I’m taking it back

I try to survive the rapture waking up alone in the dark

Even if I try to keep it together, I’m still falling apart

I’m falling apart

I was searching for closure, shut the final door and turn to face the cold

If it gets any deeper, I’ll be digging a shallow grave

Waking up, has never been the same

I’m still afraid of change, I’m clinging on to the past

But every goodbye you whispered was supposed to be your last

I’ve become the wrath, consumed inside of my head

This deciduous mind, I’m forgetting, I’ve come undone

We’re all waiting to die, scared to death of dying alone

De ochtendopgang, de opgeschorte toestand van de aarde terwijl ze op haar kant draait

Ik zie de komeet vervagen en de angst in mij verdwijnt

Ik vraag me vaak af, omdat de afgrond boven me 's nachts dieper lijkt

Is er nog een ik ergens die terug naar mijn ogen staart?

Ben ik minder een man als ik instortte en zei dat ik niet alleen kon zijn

Of gaat de oprechtheid verloren en is alleen zijn een vriend die ik heb leren kennen

We stapten over de maanverlichte brug en verheerlijkten een nostalgisch verleden

Dus voor elke woning die in het zwart is gedrapeerd, als dit liefde is, neem ik het terug

Ik probeer de vervoering te overleven als ik alleen wakker word in het donker

Zelfs als ik probeer het bij elkaar te houden, val ik nog steeds uit elkaar

Ik val uit elkaar

Ik zocht naar afsluiting, sloot de laatste deur en draaide me om om de kou onder ogen te zien

Als het dieper wordt, graaf ik een ondiep graf

Wakker worden, is nog nooit hetzelfde geweest

Ik ben nog steeds bang voor verandering, ik klamp me vast aan het verleden

Maar elk afscheid dat je fluisterde, moest je laatste zijn

Ik ben de toorn geworden, verteerd in mijn hoofd

Deze bladverliezende geest, ik ben het vergeten, ik ben ongedaan gemaakt

We wachten allemaal om te sterven, doodsbang om alleen te sterven