Disdain - Landscapes

Knee deep in static and smoke as I walk the road

It’s so dangerous and yet I did it again

You felt the price of pain

Like there was no shame if this is the answer

I’ll do it alone

It seemed forever since we shared this air

I couldn’t breathe it on my own

The certainty of death is true, I understand

I try to contain myself, holding back without bleeding through

I could see your rain for miles, but still I don’t see you

Only a broken body with a saddened face, those sun faded, greyed out eyes

Sheltered from the cold, in whispers of remorse, do you still lie awake at

night?

I know I said, this might sound crazy, the sun is gone, it’s never coming back

Death awaits no man, endure this pain

Death awaits no man, You’ll never see this face again

Down in the coldest winter, I’m still standing alone

And I could tell by the city street lights, death awaits us in the shadows,

untold

Knie diep in statisch en rook terwijl ik over de weg loop

Het is zo gevaarlijk en toch deed ik het weer

Je voelde de prijs van pijn

Alsof er geen schaamte was als dit het antwoord is

Ik doe het alleen

Het leek een eeuwigheid geleden dat we deze lucht deelden

Ik kon het niet alleen ademen

De zekerheid van de dood is waar, ik begrijp het

Ik probeer mezelf in te houden, in te houden zonder door te bloeden

Ik kon je regen kilometers ver zien, maar toch zie ik je niet

Alleen een gebroken lichaam met een bedroefd gezicht, die zon vervaagde, grijze ogen

Beschut tegen de kou, fluisterend van wroeging, lig je nog steeds wakker om?

nacht?

Ik weet dat ik zei, dit klinkt misschien gek, de zon is weg, hij komt nooit meer terug

De dood wacht niemand, verdraag deze pijn

De dood wacht niemand, je zult dit gezicht nooit meer zien

In de koudste winter sta ik nog steeds alleen

En ik kon zien aan de straatverlichting van de stad, de dood wacht op ons in de schaduw,

onnoemelijk