Aurora - Landscapes

Under the weight of a sleepless night, when all is silent

And all is dark, with no god to serve as suspect or scapegoat

I murmur murderous curses for a world that revels in its capacity to be brutal

The cruelest among us eat best, the sharpest teeth pull the most meat from the

bone

The ghosts of moonlit lanes know my name.

I’ve stalked

Them all before

Idle in stolen moments, hiding from the worlds hungry

Claws

In a blue moons full moon, in the splendor and rush

Beset by regret, let love gather dust

The savagery of revelry has left me pulled apart

Calling upon the siren songs to haunt a hardened heart

All the pretty sutures, bleeding fleeting futures

Through the curse and the mercy of wanderlust stupors

It all comes crashing down, like the heavens, like the waves

The muses have only proven that all beauty fades

Upon a bed of roses, upon a bed of nails

I’ve lost all of my loved ones to graves and betrayals

It seems to be, on nights like these, we’ve made a hell of earth,

the very damnation we deserve

This is when we sit beside the graves we’ve dug

Onder het gewicht van een slapeloze nacht, als alles stil is

En alles is donker, zonder god die als verdachte of zondebok kan dienen

Ik mompel moorddadige vloeken voor een wereld die geniet van haar vermogen om brutaal te zijn

De wreedste onder ons eten het beste, de scherpste tanden trekken het meeste vlees uit de

bot

De geesten van maanverlichte lanen kennen mijn naam.

ik heb gestalkt

Ze allemaal eerder

Inactief op gestolen momenten, verstoppen voor de hongerige werelden

Klauwen

In een blauwe maan volle maan, in de pracht en rush

Laat de liefde, geteisterd door spijt, stof vergaren

De wreedheid van feestvreugde heeft me uit elkaar gehaald

Een beroep doen op de sireneliederen om een ​​verhard hart te achtervolgen

Alle mooie hechtingen, bloedende vluchtige toekomsten

Door de vloek en de genade van reislustverdovingen

Het komt allemaal naar beneden, zoals de hemel, zoals de golven

De muzen hebben alleen maar bewezen dat alle schoonheid vervaagt

Op een bed van rozen, op een bed van spijkers

Ik heb al mijn dierbaren verloren aan graven en verraad

Het lijkt erop dat we op avonden als deze een hel van aarde hebben gemaakt,

de verdoemenis die we verdienen

Dit is wanneer we naast de graven zitten die we hebben gegraven