D.R.E.A.M. - Landscapes

Sometimes I wonder to the back of my skull

where there’s fields of fire

and every shadow’s still chasing me home

I whisper softly to myself to just forget these dreams

I’m laying dormant barely breathing

under endless sleep the faint reflections of myself

I’m calmly staring back into the void of clouds dressed in black

mind locked from the inside,

my vacant soul open the night and swallow me whole

cause in the waking hour

distance rules everything around me

at the edge of existence beyond secluded streets

holding face value over my empty grace

I’m still reaching out,

holding on to my own

I pull my collar up and stroll into the dark

sanity doesn’t seem so far from here

solitude is so lonely in this crowded room

cold shoulders at night will make you winters own

I’m afraid I can’t turn back time

and scared to show the wounds I hide

emptiness depriving dream

cause distance rules everything around me endlessly.

Soms vraag ik me af naar de achterkant van mijn schedel

waar vuurvelden zijn

en elke schaduw achtervolgt me nog steeds naar huis

Ik fluister zachtjes tegen mezelf om deze dromen gewoon te vergeten

Ik lig slapend nauwelijks ademen

onder eindeloze slaap de vage reflecties van mezelf

Ik staar rustig terug in de leegte van wolken, gekleed in het zwart

geest opgesloten van binnenuit,

mijn lege ziel opent de nacht en slokt me heel op

oorzaak in het wakkere uur

afstand regeert alles om mij heen

aan de rand van het bestaan ​​voorbij afgelegen straten

met nominale waarde boven mijn lege genade

Ik ben nog steeds aan het reiken,

vasthouden aan mijn eigen

Ik trek mijn kraag omhoog en wandel het donker in

gezond verstand lijkt niet zo ver van hier

eenzaamheid is zo eenzaam in deze overvolle kamer

koude schouders 's nachts zullen je winters eigen maken

Ik ben bang dat ik de tijd niet kan terugdraaien

en bang om de wonden te laten zien die ik verberg

leegte berovende droom

want afstand regeert alles om me heen eindeloos.