Su Ración - La Vela Puerca

El abrazo de hoy no le dió fuerza

Y ahora está rezongando su vil condición

Sólo quiere tener la recompensa

Y seguir abrazando la falsa emoción

El espejo la encuentra dando vueltas:

«Que si voy, que no voy y que pienso de mí»

El impulso le dura hasta la puerta

Que difícil bajar y poder sonreír

Se lastima pensando que de eso ya se escapó

Que nunca va a volver, que todo fue un error

Y añorando evadirse, coloca su destrucción

Sobre una mesa cruel que esboza rendición

Un amigo no amigo vive cerca

Y la tienta sabiendo que no hay corazón

Una hoja le sirve de cometa

Y se va destrozando las nubes y el sol

Si hoy la vieras, rozando un atisbo de lucidez

Habría que festejar o arrancarle la piel

Caminar por la cuerda de todo le sienta bien

No quiere despertar y así se va a romper

Su camino está lleno de sus piedras

Cada vez cuesta más apartarlas de ahí

Una chance la agarra de las piernas

Y, secando el sudor, hoy la ayuda a subir

Una risa se cuela por dónde nunca pensó

Y se promete dar lo que nunca se dió

Aunque sigue volando despacio, va a ser mejor

Poder aterrizar sin perder el control

Ella lleva en su costal todo lo que no vivió

La certeza de lo más tibio que soñó

Y se acerca hasta sentir que todo lo puede hacer

Aunque eso signifique volver a nacer

De knuffel van vandaag gaf hem geen kracht

En nu moppert hij over zijn slechte toestand

Hij wil gewoon de beloning hebben

En blijf de valse emotie omarmen

De spiegel vindt haar draaiend:

«Wat als ik ga, wat ga ik niet en wat vind ik van mezelf»

Het momentum duurt tot de deur

Hoe moeilijk om naar beneden te komen en te kunnen glimlachen

Hij doet zichzelf pijn door te denken dat hij daar al aan ontsnapt is

Dat het nooit meer terugkomt, dat het allemaal een vergissing was

En verlangend om te ontsnappen, plaatst hij zijn vernietiging

Op een wrede tafel die overgave schetst

Een vriend geen vriend woont in de buurt

En hij verleidt haar wetende dat er geen hart is

Een blad dient als vlieger

En de wolken en de zon zijn vernietigd

Als je haar vandaag zag, grenzend aan een sprankje helderheid

We zouden zijn huid moeten vieren of scheuren

Het touw van alles lopen past bij hem

Hij wil niet wakker worden en zo gaat hij kapot

Zijn pad is vol van zijn stenen

Het wordt steeds moeilijker om ze daar weg te krijgen

Een kans grijpt haar bij de benen

En, het zweet afdrogend, helpt hij haar vandaag klimmen

Een lach sluipt waar je nooit had gedacht

En belooft te geven wat nooit werd gegeven

Hoewel het nog steeds langzaam vliegt, zal het beter zijn

Kunnen landen zonder de controle te verliezen

Alles wat niet geleefd heeft, draagt ​​ze in haar zak

De zekerheid van het warmste waar je van gedroomd hebt

En hij komt dichterbij totdat hij voelt dat alles kan

Zelfs als het betekent herboren worden