Clarobscuro - La Vela Puerca

Algo oscuro te hace pensar

Y eso no corresponde.

Por el miedo te sale mal

Y el corazón se te esconde.

La rutina del no saber

Hoy es tu peor apuesta.

Sin saber como envejecer

Y un sentimiento que apesta.

Y todas las ruinas entran a brillar

Es tu sueño quien lleva los hilos.

Y llorar de nuevo ya no te hace mal

Y un dolor te mantiene ahora en vilo.

Una nube quiere escapar

De su cielo emplomado.

Y las flores quieren bailar

Sobre un suelo mojado.

Hoy el sol quiere iluminar

A este mundo en tinieblas.

Y ahora un trueno se hace escuchar

Es que perdió la paciencia.

Y las almas libres huyen para un bar

A tratar de salvar la conciencia.

Y todas las olas castigan al mar

Y ese mar se convierte en violencia.

Será culpa de todos,

no encontrar el modo pa' poder sentir

Y el que da la anestesia,

ríe con demencia y se escucha al morir.

Iets donkers zet je aan het denken

En dat is niet van toepassing.

Door de angst dat het mis gaat

En het hart is voor jou verborgen.

De routine van het niet weten

Vandaag is je slechtste gok.

zonder te weten hoe je oud moet worden

En een gevoel dat niet lekker is.

En alle ruïnes komen te glanzen

Het is jouw droom die de touwtjes in handen heeft.

En weer huilen doet je geen pijn meer

En een pijn houdt je nu in spanning.

Een wolk wil ontsnappen

Van zijn gelode lucht.

En de bloemen willen dansen

Op een natte vloer.

Vandaag wil de zon schijnen

Naar deze wereld in duisternis.

En nu klinkt er een donder

Alleen verloor hij zijn geduld.

En vrije zielen vluchten naar een bar

Om te proberen het geweten te redden.

En alle golven straffen de zee

En die zee verandert in geweld.

Het zal de schuld van iedereen zijn

de weg niet vinden om te kunnen voelen

En degene die de verdoving geeft,

hij lacht waanzinnig en wordt gehoord als hij sterft.