Annapurna - La Habitacion Roja

Capitán de las alturas,

la belleza y la inocencia se perdieron

casi tocando los cielos.

Enfrentarse a la locura transitoria,

la memoria, ser tú mismo,

vulnerable y aceptarte.

Desde las cimas del mundo,

aunque tú cambies de rumbo porque aquí

imperan leyes que no entienden.

No lo puedo evitar,

no quiero hacerlo,

pero te sigo queriendo

y será así hasta el final.

Cuando alguna avalancha

te sepulte en las alturas

y no puedas respirar,

me quedaré contigo,

no podría perdonarme

tener que dejarte atrás.

Y ya no, y ya no

podrán juzgarme,

y ya no, y ya no

seré culpable.

Ahora escribiré silencios,

purgaré todos mis miedos,

seré una parte pequeña de la Tierra.

Rodeado de montañas cruzarás

todos mis bosques y recordarás

mi nombre al despertar.

Cuando alguna avalancha

te sepulte en las alturas

y no puedas respirar,

me quedaré contigo,

no podría perdonarme

tener que dejarte atrás.

Y ya no, y ya no

podrán juzgarme,

y ya no, y ya no

serás culpable.

Desde el campo base

vuelven a llamar,

me quedo dormido,

no puedo contestar.

Pero te sigo queriendo,

pero te sigo queriendo,

pero te sigo queriendo,

será así hasta el final.

Kapitein van de hoogten,

schoonheid en onschuld gingen verloren

bijna de hemel rakend.

Geconfronteerd met voorbijgaande waanzin,

geheugen, wees jezelf,

kwetsbaar en accepteer jezelf.

Van de toppen van de wereld,

zelfs als je van koers verandert omdat hier

wetten heersen die ze niet begrijpen.

Ik kan er niets aan doen

Ik wil het niet doen,

maar ik hou nog steeds van jou

en dat zal zo blijven tot het einde.

Wanneer een lawine

Ik begroef je in de hoogte

en je kunt niet ademen

Ik blijf bij jou,

Ik kon het mezelf niet vergeven

moet je achterlaten.

En niet meer, en niet meer

Ze kunnen me beoordelen

en niet meer, en niet meer

Ik zal schuldig zijn.

Nu zal ik stiltes schrijven,

Ik zal al mijn angsten zuiveren,

Ik zal een klein deel van de aarde zijn.

Omgeven door bergen die je zult oversteken

al mijn bossen en je zult het je herinneren

mijn naam als ik wakker word.

Wanneer een lawine

Ik begroef je in de hoogte

en je kunt niet ademen

Ik blijf bij jou,

Ik kon het mezelf niet vergeven

moet je achterlaten.

En niet meer, en niet meer

Ze kunnen me beoordelen

en niet meer, en niet meer

je zult schuldig zijn

vanuit het basiskamp

ze bellen terug,

Ik val in slaap,

Ik kan niet antwoorden.

Maar ik hou nog steeds van jou

maar ik hou nog steeds van jou

maar ik hou nog steeds van jou

Zo zal het blijven tot het einde.