La marée - L.E.J

Étrangère à ce que je vois, ça me renvoie dans mes tranchées

Je ne comprends plus rien, malgré toutes mes études

Pourtant cartésienne, mais au-dessus du vide, penchée

L’Optimiste pourrait disparaître

Dans le triangle des Bermudes

Bras tendus, boulets aux pieds, je bascule à cause de lests

Debout, seule, et déboussolée

Bercée par une chanson de geste

En tête de proue, en proie au doute

J’enlève la cape de bonne espérance

Et si mes rêves, clandestins dans la soute

Étaient en train de quitter la France?

Mes livres sont vierges et leurs pages sont cornées

Je ne distingue plus le Nord du Sud

Mes livres sont vierges et leurs pages sont cornées

Les abscisses sont désordonnées

A ce stade la mer est calme, mais qui sait pour combien de temps?

La peur nous terrasse depuis qu’ils se battent en clan

A ce stade la mer est calme, mais qui sait pour combien de temps?

La peur nous terrasse depuis qu’ils se battent en clan

Sur une vague bleue nuit, l’Optimiste se renverse

Les abscisses sont désordonnées

A moins que ce n’soit l’inverse

Sur une vague bleue nuit, l’Optimiste se renverse

Les abscisses sont désordonnées

A moins que ce n’soit l’inverse

Dans ma tête c’est la jungle, les neurones noués

Comme les lianes aux branches

Les fausses fleurs des magiciens fanent

Ils n’ont plus de colombe sous la manche

Pendant que nous rêvons, à régner et à tisser nos toiles

La nuit, j’hisse la voile pour rebaptiser les étoiles

Les poids sur mes épaules ne me feront pas plier

Sur la carte au trésor, rares sont les indices

Qu’ils battissent l’enfer, je ne tomberai pas dans leurs abysses

Il faudra m’y jeter, m’y jeter poings et voix liés

Je chanterai, pour que les cordes raidissent

À gorge déployée pour qu’Orphée m’entende mieux qu’Eurydice

Mes livres sont vierges et leurs pages sont cornées

Les abscisses sont désordonnées

A ce stade la mer est calme, mais qui sait pour combien de temps?

La peur nous terrasse depuis qu’ils se battent en clan

A ce stade la mer est calme, mais qui sait pour combien de temps?

La peur nous terrasse depuis qu’ils se battent en clan

Sur une vague rouge sang, les Optimistes se bousculent

Les abscisses sont désordonnées, l’ordre donné fait la bascule

Sur une vague rouge sang, les Optimistes se bousculent

Les abscisses sont désordonnées, l’ordre donné fait la bascule

A ce stade la mer est calme, mais qui sait pour combien de temps?

La peur nous terrasse depuis qu’ils se battent en clan

Vreemder voor wat ik zie, het stuurt me terug naar mijn loopgraven

Ik begrijp er niets van, ondanks al mijn studies

Toch Cartesiaans, maar boven de leegte, leunend

De optimist kan verdwijnen

In de Bermudadriehoek

Armen uitgestrekt, kanonskogels aan mijn voeten, ik schommel vanwege gewichten

Op, alleen en verward

Gesust door een lied van gebaar

Aan het hoofd van de boog, geplaagd door twijfel

Ik doe de mantel van goede hoop af

Wat als mijn dromen, verborgen in het ruim?

Frankrijk verlieten?

Mijn boeken zijn leeg en hun pagina's zijn ezelsoren

Ik onderscheid Noord niet meer van Zuid

Mijn boeken zijn leeg en hun pagina's zijn ezelsoren

De abscis zijn ongeordend

Op dit punt is de zee kalm, maar wie weet voor hoe lang?

Angst houdt ons in de greep omdat ze vechten als een clan

Op dit punt is de zee kalm, maar wie weet voor hoe lang?

Angst houdt ons in de greep omdat ze vechten als een clan

Op een middernachtblauwe golf keert de Optimist om

De abscis zijn ongeordend

Tenzij het andersom is

Op een middernachtblauwe golf keert de Optimist om

De abscis zijn ongeordend

Tenzij het andersom is

In mijn hoofd is het de jungle, geknoopte neuronen

Als klimplanten op takken

De nepbloemen van de tovenaars verdorren

Ze hebben geen duif meer onder hun mouw

Terwijl we dromen, regeren en onze webben weven

's Nachts hijs ik het zeil om de sterren te hernoemen

De gewichten op mijn schouders laten me niet buigen

Op de schatkaart zijn er maar weinig aanwijzingen

Laat ze de hel verslaan, ik zal niet in hun afgrond vallen

Ik zal mezelf erin moeten gooien, me erin moeten gooien met mijn vuisten en stemmen gebonden

Ik zal zingen, voor de snaren om te verstijven

Luid zodat Orpheus me beter hoort dan Eurydice

Mijn boeken zijn leeg en hun pagina's zijn ezelsoren

De abscis zijn ongeordend

Op dit punt is de zee kalm, maar wie weet voor hoe lang?

Angst houdt ons in de greep omdat ze vechten als een clan

Op dit punt is de zee kalm, maar wie weet voor hoe lang?

Angst houdt ons in de greep omdat ze vechten als een clan

Op een bloedrode golf klauteren Optimisten door elkaar

De abscis is ongeordend, de gegeven volgorde maakt de wip

Op een bloedrode golf klauteren Optimisten door elkaar

De abscis is ongeordend, de gegeven volgorde maakt de wip

Op dit punt is de zee kalm, maar wie weet voor hoe lang?

Angst houdt ons in de greep omdat ze vechten als een clan